ဒီမိုကေရစီရရင္ေတာ႔…………

ဒီမိုကေရစီရရင္ေတာ႔ လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားေပမယ္႔ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးသူ တတ္ေနတဲ႔ ( Buddhist and Pali University of Sri Lanka ) ဘီပီယူ တကၠသုိလ္ စာေမးပဲြေျဖၿပီး ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးထံက ပြင္႔အန္က်လာတဲ႔ အေၾကာင္းေလးကို မွ်ေ၀ခ်င္လို႔ သူ႔စကားအတိုင္းပဲ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္တာပါ။

တကၠသိုလ္ေတြရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း စာသင္ႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ ေမဂ်ာေပါင္းစံု စုေပါင္းၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ တတ္ေရာက္ရာ( Buddhist and Pali University of Sri Lanka ) ဘီပီယူ တကၠသိုလ္လည္း စုေပါင္းၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ရန္ ဆင္ဟာလ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္က ဦးေဆာင္ၿပီး ဆင္ဟာလေတြေရာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုေရာ တစ္ေယာက္ကို ရူပီး ၁၀၀၀ စီ ေကာက္ပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ႔ ဆင္ဟာလမီဒီယံသမားမ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး အဂၤလိပ္မီဒီယံသမားမ်ားကေတာ႔ အနည္းစုျဖစ္တဲ႔ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားနဲ႔ ကေမၺာဒီးယားရဟန္းေတာ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးသူတို႔ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားကေတာ႔ မနက္ ၈ နာရီ အေရာက္ ခ်ိန္းထားလို႔ ေနာက္က်မွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ သံုးဘီးကားနဲ႔ သြားၾကပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ ေက်ာင္းကို ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ႔ ဆင္ဟာလမီဒီယံသမား အနည္းစုသာ ေရာက္ပါေသးတယ္။ အဂၤလိပ္ မီဒီယံသမားမ်ားျဖစ္တဲ႔ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင္႔ အျခားကေမၺာဒီးယား ရဟန္းေတာ္မ်ားသာ ေစာစီးစြာ ေရာက္ေနၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ မိမိႏိုင္ငံသားမ်ားကို ဦးစားေပးေလ႔ရွိေသာသူတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ဆင္ဟာလမီဒီယံသမားမ်ားကို ဦးစားေပးၿပီး ပထမဆံုး ဓာတ္ပံုုရိုက္ပါတယ္။ ေနာက္က်မွ ေရာက္လာသူမ်ားနဲ႔ က်န္ေနေသးတဲ႔ ဆင္ဟာလမီဒီယံသမားမ်ားကို ဒုတိယအႀကိမ္ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးျပန္ပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ အဂၤလိပ္မီဒီယံသမားမ်ားကေတာ႔ သူတို႔အားလံုးၿပီးမွ ဓာတ္ပံုရိုက္ရပါတယ္။

စာေရးသူတုိ႔ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအေနႏွင္႔ၾကည္႔ရင္ စိတ္တိုစရာ၊ သည္းမခံႏိုင္စရာလို႔ ထင္ရေပမဲ႔ သူတို႔ႏိုင္ငံသားမ်ားအတြက္ကေတာ႔ အေတာ္ကို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ အျပဳအမူျဖစ္ပါလိ္မ္႔မယ္။ သူတို႔ဓာတ္ပံုရိုက္ေနတာကို ၾကည္႔ရင္းနဲ႔ Prof. Sumanapala ပို႔ခ်တဲ႔ စာ၀ါတစ္၀ါကိုလည္း ျပန္ၾကားေယာင္မိေနပါေသးတယ္။ သူ သင္ၾကားပို႔ခ်တာ ေကာင္းတာထက္ သူ႔စကားတစ္ခြန္းကို မွတ္မိေနလို႔ပါ။

အဲဒီေန႔က Buddhism and Politic ဆိုတဲ႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ကူဋဒ႑သုတ္၊ စကၠ၀တၱိသီဟနာဒသုတ္တို႔ကို အေျခခံၿပီးေတာ႔ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္သူမ်ားက တိုင္းသူ ျပည္သားမ်ားကို ေထာက္ပံံ့ေပးမွသာ ရာဇ၀တ္မွဳမ်ား ပေပ်ာက္ၿပီး တိုင္းျပည္ေအးခ်မ္းသာယာမည္႔အေၾကာင္း သင္ပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို သင္ရင္းနဲ႔ သီရိလကၤာႏိုင္ငံအေၾကာင္းေရာက္သြားၿပီး သီရိလကၤာအစုိးရက ပညာေရးနဲ႔ က်န္းမာေရးတို႔ကို အခမဲ႔ျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ႔အေၾကာင္းေျပာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်မွ All these facilities are not for foreigners but for local people တဲ႔။ စာေရးသူကေတာ႔ ၾကားစမွာ အေတာ္ကို အံ့ၾသသြားပါတယ္။ အားလည္း က်မိပါတယ္။ အမ်ိဳးကို ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ႔ ကိုယ္တို႔ ေရႊျမန္မာေတြ ဘာလုပ္ၾကမလဲ လို႔ အနားက သူငယ္ခ်င္းကိုေတာင္ ေျပာလိုက္မိပါေသးတယ္။

ေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ကိုယ္တိုင္ၾကံဳခဲ႔ရတဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ကိုလည္း သတိရမိျပန္ပါတယ္။ စာေရးသူ သီရိလကၤာကို လာဖို႔ ျပင္ဆင္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလက ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူရဲ႕ အစီအစဥ္တိုင္းဆိုရင္ ၂၈.၁၁.၂၀၀၈ ရက္ေန႔ ေလယာဥ္နဲ႔ ထိုင္းကေန တဆင္႔ သီရီလကၤာကို သြားရမွာပါ။ သို႔ေသာ္ ထိုင္း ရွပ္နီေတြက သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္ကို အပိုင္စီးထားလို႔ ထိုင္းကေန သြားရမယ္႔ ခရီးစဥ္မွန္သမွ် ရက္ေရြ႕ထားတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

စာေရးသူလည္း ဘယ္ေန႔ သြားရမယ္ဆိုတာ အတိအက်သိရေအာင္လို႔ ထိုင္းအဲယားေ၀းကို သြားေမးပါတယ္။ ထိုင္းအဲယားေ၀းရံုးခ်ဳပ္ရိွရာ ဆာကူရာတာ၀ါေအာက္ထပ္မွာလည္း ႏိုင္ငံျခားသားေတြေရာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြေရာ ျပည္႔ေနပါတယ္။ ေကာင္တာကို ေရာက္ဖို႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ တန္းစီၿပီးသြားရပါတယ္။ စာေရးသူေရွ႕က ႏိုင္ငံျခားသားေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ သူတို႔သိခ်င္တာေမးၿပီး ထြက္သြားၾကပါတယ္။

စာေရးသူ အလွည္႔ေရာက္ေတာ႔လည္း ကိုယ္သိခ်င္တာကို ေမးလိုက္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ အေရာင္းစာေရးက စာေရးသူေမးတာကို မေျဖဘဲ ေနာက္က ႏိုင္ငံျခားသူကို What can I help you, Madam? ဆိုၿပီး လွမ္းေမးလိုက္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသူကလည္း ခ်က္ခ်င္းပဲ Oh! Thanks, you should serve him first because he stands before me. လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

စာေရးသူကေတာ႔ ကိုယ္႔အလွည္႔ေရာက္လို႔ ေမးတာကို မေျဖဘဲ ႏိုင္ငံျခားသူကို ေက်ာ္ၿပီး လွမ္းေမးတဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ေလယာဥ္လက္မွတ္အေရာင္းစာေရးကိုေရာ ကိုယ္မရသင္႔တဲ႔ အခြင္႔အေရးကို မယူတတ္တဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသူကိုေရာ တစ္လွည္႔စီ အံ့ၾသစြာနဲ႔ ၾကည္႔ေနလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ႏိုင္ငံျခားသူကို Thank you so much for your understanding. လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

စာေရးသူတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ေလယာဥ္လက္မွတ္ အေရာင္းစာေရးကေတာ႔ ဧည္႔၀တ္ေက်ပြန္တဲ႔ ႏုိင္ငံႀကီးသား ျဖစ္ေၾကာင္း ျပခ်င္လို႔လား ၊ စာေရးသူမို႔လား ၊ ဒါမွ မဟုတ္ ျမန္မာမွန္သမွ်ကို ဒီအတိုင္းပဲ ဆက္ဆံတာလား ဆိုတာေတာ႔ မသိပါဘူး။ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင္႔ပဲ ျဖစ္ေစ သီရိလကၤာႏိုင္ငံက ဓာတ္ပံုသမားနဲ႔ေတာ႔ အေတာ္ေလးကို ကြာပါတယ္။

စာေရးသူကေတာ႔ ကိုယ္႔အလွည္႔မေရာက္ေသးလို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးနဲ႔ အတူ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္းသူတို႔ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဓာတ္ပံုေတြထုတ္ၾကည္႔ရင္း ဆူညံေနတဲ႔ အသံေတြကို ၾကားမွ စာေရးသူရဲ႕ စိတ္ေတြက ဓာတ္ပံုေ၀တဲ႔ဆီကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ စာေမးပြဲ ေျဖၿပီးတဲ႔ (၂၇.၁၂.၂၀၁၀) ရက္ေန႔မွာ ဓာတ္ပံုေတြ ရပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းပါပဲ သူတို႔ ဆင္လာဟ လူမ်ိဳးေတြကိုပဲ အရင္ေပးပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကေတာ႔ ေနာက္ဆံုးမွ ရပါတယ္။ အဲဒီထက္ ဆိုးတာက ( သူတို႔ႏိုင္ငံသားအေနနဲ႔ ၾကည္႔ရင္ ခ်စ္စရာေကာင္းတာက) ဆင္ဟာလလူမ်ိဳးမွန္သမွ် မည္သည္႔မီဒီယံကို တက္သည္ျဖစ္ေစ ဓာတ္ပံုအပို တစ္ပံု ပိုေပးျခင္းပါပဲ။

ဓာတ္ပံုတစ္ပံုရဲ႕ တန္ဖိုးက ေစ်းႀကီးလို႔ ၊ ဒါမွ မဟုတ္ အဲဒီလို ဓာတ္ပံု အပိုတစ္ပံု လိုခ်င္လို႔ အခုလိုေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႔ႏိုင္ငံသားအခ်င္းခ်င္းအေပၚ ဦးစားေပးတတ္တဲ႔ ၊ တန္ဖိုးထားတတ္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားလို႔ ၊ အားက်လို႔ ေျပာေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကေတာ႔ စုေပါင္း ဓာတ္ပံုတစ္ပံုစီပဲ ရပါတယ္။ သူတို႔လူမ်ိဳးအေပၚ သူတို႔ ခ်စ္တက္တဲ႔ အျပဳအမူေလးေတြကို ျမင္ရင္း အားက်လိုက္ ၊ မနာလိုျဖစ္လိုက္နဲ႔မို႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ စကားေတာင္ မေျပာျဖစ္ပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္းကေတာ႔ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြကို ဓာတ္ပံုအရင္ေ၀ေပးေနတာကို ၾကည္႔ရင္းနဲ႔ အေတာ္ကို ေဒါသထြက္ေနတယ္နဲ႔တူူပါတယ္။ ငါတို႔ႏိုင္ငံ ဒီမိုကေရစီရရင္ေတာ႔ …. ငါတို႔လည္း ပညာေရးက႑ရဲ႕ အေရးပါတဲ႔ ေနရာကို ေရာက္ေနမွာပါကြာ၊ အဲဒီအခါက်မွ ဒီ ဆင္ဟာလ လူမ်ိဳးေတြအတြက္ သီးသန္႔ စည္းမ်ဥ္းဆဲြထားရမယ္၊ ေက်ာင္း၀င္ေၾကးကိုလည္း သူတို႔အတြက္ သီးသန္႔ သတ္မွတ္ထားရမယ္၊ သူတို႔လူမ်ိဳးေတြကို သူတို႔ခ်စ္တာထက္ ငါတို႔က ငါတို႔လူမ်ိဳးေတြကို ဆယ္ဆ ပိုၿပီး ခ်စ္ျပမယ္…….ဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕ ရင္တြင္းက စကားအခ်ိဳ႕ ပြင္႔အန္က်လာပါတယ္။

စာေရးသူကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေငးၾကည္႔ရင္း ဒီမိုကေရစီရရင္ေတာ႔………… ဆိုတဲ႔ သူ႔စကားလံုးေလး နားထဲမွာ အႀကိိမ္ႀကိမ္ ပဲ႔တင္ထပ္ေနပါေတာ႔တယ္။ ။