ျမတ္ေသာ ေတာထြက္ေတာ္မူျခင္း

ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဗုဒၶ၀င္ကို ေလ႔လာၾကည္႔မယ္ဆိုရင္ သူ႔ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္တဲ႔ သားေတာ္ရာဟုလာေမြးဖြားၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ႔တယ္ဆိုတာ သိရပါတယ္။ အမ်ားလက္ခံထားတဲ႔ ဗုဒၶ၀င္အလိုအရ ရာဟုလာေမြးတဲ႔ည နန္းတြင္းမွာ အျခားသူမ်ား အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာပဲ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။

လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြ ပ်က္ကြက္မွဳေၾကာင္႔ အေနာက္တိုင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြကေတာ႔ ဒီအခ်က္ကို သိပ္ၿပီးေတာ႔ ႏွစ္သက္ပံု မေပၚပါဘူး။ အမွန္အားျဖင္႔ လူတစ္ေယာက္ဟာ မိသားစုတာ၀န္ ၊ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္႔ရဲ႕သားသမီး အရြယ္ေရာက္တဲ႔အထိ ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ရမယ္႔တာ၀န္ေတြ မပ်က္ကြက္သင္႔ဘူးဆိုတာလည္း ေလာကနိယာမအေနနဲ႔ မွန္ပါတယ္။

အေရွ႕တိုင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ားစုကေတာ႔ ဗုဒၶ၀င္ေတာ္ရဲ႕အလိုအရ သူ႔ရဲ႕ေမြးကင္းစ သားငယ္ေလးနဲ႔ ဇနီးမယားထက္ သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ထြက္ေျမာက္မွဳကို ရွာေဖြမယ္ဆိုတဲ႔ ခိုင္မာျပက္သားတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို မ႑ိဳင္ျပဳထားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီ ေတာထြက္ဖို႔ရာ ဆံုးျဖက္ခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တရားမွ်တမွဳဆိုတာ ျမတ္ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္လက္ထက္ အိႏၵိယႏိုင္ငံယဥ္ေက်းမွဳ အတြင္းမွာတည္ရိွေနတဲ႔ အယူအဆႏွစ္ရပ္မွာ မူတည္ပါတယ္။

ပထမအယူအဆကေတာ႔ ဇနီးမယားနဲ႔ သားသမီးမ်ားဟာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမ်ား ျဖစ္ပါတယ္။
ဒုတိယအယူအဆကေတာ႔ ေယဘုယ်အားျဖင္႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သားသမီးနဲ႔ ဇနီးမယားဟာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အတြယ္တာဆံုးပစၥည္းေတြလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင႔္ပဲ ဘ၀ရဲ႕လြတ္ေျမာက္မွဳကို ရွာေဖြရန္အတြက္ ေမြးကင္းစ ကေလးငယ္နဲ႔ ဇနီးမယားကို စြန္႔လြတ္ကာ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ႔တယ္ဆိုတာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္လုပ္ႏိုင္တဲ႔ အလုပ္ေတြထဲက အခက္ခဲဆံုးအလုပ္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ရဲ႕ အစဲြအလမ္းမႀကီးမႈ ၊ စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခိုင္မႈ၊ ရိုးသားမႈ၊ မွန္ကန္မႈ ၊ ျမင္႔ျမတ္မႈ တို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ႔ ဇာတက႒ကထာမ်ားအလိုအရ သားသမီးနဲ႔ ဇနီးမယားကို စြန္႔လြတ္ျခင္းဆိုတာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္မ်ား မလဲြမေသြ ျဖည္႔က်င္႔ရမဲ႔ စြန္႔ျခင္းႀကီးငါးပါးထဲက တစ္ပါး ပါပဲ။ ေဂါတမဗုဒၶအေလာင္းေတာ္ဟာ ေ၀ႆႏၱရာမင္းဘ၀မွာ သားသမီးတို႔ကို ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ႔ ဇူဇကာပုဏၰားထံလွဴၿပီး ဇနီးမယားကိုလည္း (သိၾကားမင္းဖန္ဆင္းထားတဲ႔) ပုဏၰားထံ စြန္႔လြတ္လွဴဒါန္းျခင္းျဖင္္႔ ဒါနပါရမီကို ျဖည္႔က်င္႔ေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။

ျမတ္္ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္ဟာ ေလာကသားမ်ားအတြက္ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္မွဳကို ရွာေဖြခ်င္တဲ႔အတြက္ေၾကာင္႔ သူ႔ရဲ႕ဇနီးမယားနဲ႔ သားငယ္ကို စြန္႔လြတ္ခဲ႔တယ္လို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြက ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ျမတ္ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္ ကိုယ္က်ိဳးမငဲ႔ဘဲ ေလာကသားအားလံုးအတြက္ သံသရာမွ လြတ္ေျမာက္မွဳကို ရွာေဖြခဲ႔တယ္လို႔ ေရွးေဟာင္းက်မ္းစာေတြက ရွင္းလင္းတိက်စြာ ေဖာ္ျပမထားပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ သိဒၶတၳမင္းသားဟာ ေလာကသားမ်ားအတြက္ ေသျခင္းကင္းရာကို ရွာေဖြမယ္ဆိုၿပီး ဇနီးမယားနဲ႔ သားငယ္ကို စြန္႔လြတ္ခဲ႔တယ္ဆိုတဲ႔ အခ်က္ကလည္း အတိအက်ေျပာလို႔မရပါဘူး။

ဗုဒၶ၀င္မ်ားမွာ ျခယ္မွဳန္းေဖာ္ျပထားတဲ႔အတိုင္း သိဒၶတၳမင္းသားရဲ႕ မူလစိတ္ဓာတ္ဟာ သူတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ အိုျခင္း ၊ နာျခင္း၊ ေသျခင္းမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းကို ရွာေဖြဖို႔ပါပဲ။ သိဒၶတၳမင္းသား ေတာထြက္ရာမွာ “ တစ္ေလာကလံုးအတြက္” ဆိုတဲ႔ ေစတနာ သဒၶါတရားပါတယ္လို႔ ေျပာရတာ ခက္ခဲပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶ နဲ႔ သူ႔ရဲ႕စြန္႔လြတ္မွဳမ်ား ထင္ရွားလာတဲ႔အခါမွသာ ေနာက္ပိုင္းက်မ္းစာေတြက ေတာထြက္မူျခင္းအေၾကာင္းကို အက်ယ္တ၀င္႔ေဖာ္ျပၾကတာပါ။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳမင္းသားဟာ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ၿပီး ေတာထြက္ခဲ႔တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ တခ်ိဳ႕အခ်က္ေတြကို နားလည္ရခက္ခဲပါတယ္။

ဘာေၾကာင္႔လည္းဆိုေတာ႔ ျမတ္စြာဘုရားျဖစ္ေတာ္မူၿပီးေနာက္ အျခားသူမ်ားကိုလည္း သူတို႔ရဲ႕ ဇနီးမယား သမီးသားမ်ားကို စြန္႔လြတ္ၿပီး ရဟန္းေဘာင္မွာ ေနဖို႔ တိုက္တြန္းေတာ္မူခဲ႔တာေတြကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္းအရာ အခ်ိဳ႕ကို သုတၱနိပါတ၊ ဓမၼပဒဂါထာ ၃၄၅၊ ၃၄၆ နဲ႔ သံယုတၱနိကာယတို႔မွာ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။

ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ သာသနာေတာ္မွာ ပထမဆံုး၀င္ေရာက္လာၾကတဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ အခ်ိဳ႕ဇနီးမယားမ်ားဟာ “ ရဟန္းေဂါတမဟာ ငါတို႔ မိသားစုမ်ားအား ခဲြခြာၿပီး ငါတို႔ေယာက်ာၤးေတြကို ေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းကာ ဇနီးမယားနဲ႔ သားသမီးေတြရဲ႕အေ၀းကို ေခၚသြားတယ္ ” လို႔ စြပ္စဲြျပစ္တင္ၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ျမတ္ဗုဒၶဟာ တရားဓမၼႏွင္႔အညီ လူအမ်ားကို လက္ခံယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေစသူလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

သာသနာေတာ္မွာ အလြန္ထင္ရွားတဲ႔ ဥဒါနသုတၱန္မွာ ရဟန္းငယ္တစ္ပါး တရားထိုင္ေနစဥ္ မွာ သူ႔ရဲ႕ဇနီးမယားေဟာင္းက မိသားစုကို ေထာက္ပံ့ဖို႔ လာေျပာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီရဟန္းေတာ္ရဲ႕ ဇနီးမယားေဟာင္းဟာ သူနဲ႔ သူ႔သားသမီးမ်ားကို ေထာက္ပံ့ေပးဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာေသာ္လည္း ရဟန္းငယ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ဇနီးမယားကို လွည္႔မၾကည္႔ပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ ရဟန္းငယ္ရဲ႕ မယားေဟာင္းဟာ သူ႔မရဲ႕ ေတာင္းဆိုမွဳကို လက္ေလ်ာ႔ၿပီး အေ၀းကို ထြက္သြားပါေတာ႔တယ္။

ျမတ္ဗုဒၶဟာ ဒီအေၾကာင္းကို သိေတာ္မူေသာ္လည္း ရဟန္းငယ္အား လူထြက္ကာ မိသားစုကို ျပဳစုေထာက္ပ့ံေပးဖို႔ တိုက္တြန္းေတာ္မမူခဲ႔ပါဘူး။ ထို႔အျပင္ ရဟန္းငယ္ရဲ႕ မတုန္မလွဳပ္ ခိုင္ၿမဲတဲ႔ စိတ္ဓာတ္ကို ဂါထာတစ္ပုဒ္နဲ႔ ခ်ီးမြမ္းလိုက္ပါတယ္။
အမွန္တကယ္ေတာ႔ လူေတြရဲ႕အလားအလာကို မွန္ကန္စြာ သိျမင္ၿပီး ဘ၀လြတ္ေျမာက္မွဳ ရႏိုင္သူေတြရဲ႕ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ဖံြ႔ၿဖိဳးမွဳမ်ားအား သိႏိုင္တဲ႔ စြမ္းရည္ေတြ ျမတ္ဗုဒၶမွာ ရိွတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။

မ်ားေသာအားျဖင္႔ ျမတ္ဗုဒၶဟာ လူ႔ေဘာင္ကို စြန္႔ခြါၿပီး ရဟန္းေဘာင္ တက္လွမ္းဘို႔ တိုက္တြန္းရာမွာ လက္ရိွဘ၀မွာ တစ္မဂ္ တစ္ဖိုလ္ ရႏိုင္တဲ႔ သူေတြကိုသာ တိုက္တြန္းေတာ္မူတာပါ။

ဒီရွဳေထာင္႔က ၾကည္႔မယ္ဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္မွာ တာ၀န္ႏွစ္ခုရိွပါတယ္။ ပထမ တာ၀န္ကေတာ႔ မိသားစုနဲ႔ ေဆြမ်ဳိးတို႔ကို ျပဳစုေထာက္ပံ့ရမယ္႔ တာ၀န္ပါပဲ။ ဒုတိယတာ၀န္ကေတာ႔ အဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ ျပန္လည္ေမြးဖြားျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ရာ၊ ဒုကၡအားလံုးရဲ႕ကုန္ဆံုးရာလမ္းကို မိမိကိုယ္တိုင္ သြားရန္ဆိုတဲ႔ ေလးနက္တဲ႔ တာ၀န္ပါ။

မိသားစု စား၀တ္ေနေရးေတြအားလံုးအတြက္ လူတစ္ေယာက္တည္းအေပၚမွာ တည္မွီေနတယ္ဆိုရင္ အဲဒီလို လူမ်ိဳးကို ျမတ္ဗုဒၶက ရဟန္း၀တ္ဖို႔ တိုက္တြန္းေတာ္မမူပါဘူး။

တကယ္ေတာ႔ ျမတ္ဗုဒၶဟာ ဇနီးမယားအေပၚမွာ ျပဳက်င္႔ရမယ္႔ ေယာက်ာ္းေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္၊ သားသမီးမ်ားအေပၚမွာ ျပဳက်င္႔ရမယ္႔ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕တာ၀န္ ေတြကို သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္ ၊ ဒီဃနိကာယ္ ၃၁ မွာ ေဟာေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။
ဒီသုတ္ေတာ္ကို ၾကည္႔မယ္ဆိုရင္ ျမတ္ဗုဒၶဟာ မိသားစုေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ေယာက်ာ္းေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္၊ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို ဥေပကၡာျပဳေတာ္မမူဘူး ဆိုတာ သိႏုိင္ပါတယ္။

ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ဖခင္အရင္း သို႔မဟုတ္ ေမြးစားဖခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ၾကည္႔ရွဳေစာင္႔ေရွာက္မွဳေအာက္မွာ ႀကီးျပင္းသင္႔တယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ရိုးရာဓေလ႔အရေတာ႔ တာ၀န္ေတြ ၀တၱရားေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတာကို လက္မခံပါဘူး။

လူတစ္ေယာက္ဟာ မိမိႏိုင္ငံေတာ္ကို အျခားႏိုင္ငံေတြက ၿခိမ္းေျခာက္ေနတဲ႔အခ်ိန္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကာကြယ္ေစာင္႔ေရွာက္ရန္အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္က သူ႔ကို လိုအပ္ေနခ်ိန္မွာ စစ္ထဲကို ၀င္လိုက္ပါတယ္။ သူ စစ္ထဲကို ၀င္လိုက္ေသာအားျဖင္႔ သူဟာ အခ်ိန္မေရြးေသသြားႏိုင္ၿပီး သူ႔ရဲ႕သားသမီးမ်ားဟာ ဖခင္မဲ႔ဘ၀နဲ႔ ႀကီးျပင္းႏုိင္ၿပီး ဇနီးမယားလည္းပဲ မုဆိုးမ ျဖစ္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဒီလို လူမ်ိဳးကို အျပစ္မျမင္သင္႔ပါဘူး။ တကယ္ေတာ႔ ဒီလိုလူမ်ိဳးကို ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔သူ စစ္မွန္္တဲ႔ သတၱိရိွသူလို႔ လူအမ်ားက ေျပာၾကမွာပါပဲ။

ဒီလိုဆိုရင္ ျမတ္ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ မိသားစုနဲ႔ သူ႔ရဲ႕တရားေတြကို လက္ခံတဲ႔သူေတြအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူးမ်ားစြာရိွႏိုင္တဲ႔ သဗၺညဳတဥာဏ္ကို ရွာေဖြရန္၊ မတည္ၿမဲတဲ႔ သံသရာကေန ထြက္ေျမာက္ရာလမ္းကို ရွာေဖြရန္ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ႔တာကို အျပစ္မျမင္သင္႔ပါဘူး။

လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျမင္႔ဆံုးတာ၀န္ဟာ မိသားစုတာ၀န္ သားသမီးဇနီးမယားအေပၚမွာ ျပဳက်င္႔ရမဲ႔ တာ၀န္ထက္ သံသရာကေန မိမိကိုယ္တိုင္လြတ္ေျမာက္ေအာင္ အားထုတ္ျခင္းလို႔ သုတၱန္ေဒသနာ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေဟာေတာ္မူထားတာကို ေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ျမတ္ဗုဒၶအေလာင္းေတာ္ ေတာထြက္ေတာ္မူခဲ႔တာကို ငါတို႔ လက္ခံရပါမယ္။ သို႔ေသာ္ အေရွ႕တိုင္း ဗုဒၶဘာသာႏုိင္ငံအမ်ားစုကေတာ႔ သားသမီးနဲ႔ ဇနီးမယားကို စြန္႔လြတ္ၿပီး ရဟန္းဘ၀ ကူးေျပာင္းလာသူ အေတာ္ရွားပါတယ္။

ေလာကနိယာမ တစ္ခုအေနနဲ႔ကေတာ႔ ဖခင္တစ္ေယာက္ဟာ ေတာမထြက္ခင္ သူ႔ရဲ႕သားသမီးအရြယ္ေရာက္ၿပီး ကိုယ္႔ေျခေထာက္ေပၚမွာကိုယ္ရပ္တည္ႏိုင္တဲ႔ အခ်ိန္အထိ ေစာင္႔သင္႔ပါတယ္။ ဘိကၡဳနီမ ( သီလရွင္) ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ မိခင္တစ္ေယာက္ဟာလည္း ဖခင္နည္းတူ သားသမီးမ်ား အရြယ္ေရာက္တဲ႔အထိ ေစာင္႔သင္႔ပါတယ္။


Bhikkhu Bodhi Thera ၏

The Buddha’s great renunciation ကို ဘာသာျပန္ပါသည္။