စိတၱလပဗၺတသို႔ ဒုတိယအႀကိမ္

မထင္မွတ္ဘဲ တရားထိုင္သြားတဲ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ား သြားႀကိဳရင္း စိတၱလပဗၺတေတာင္ကို ဒုတိယအ ႀကိမ္ေရာက္ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။ အရင္တခါေရာက္ျဖစ္တုန္းက ဒီေနရာ ဒီေဒသကို ေနာက္ထပ္ လာျဖစ္လိမ္႔မယ္ လို႔ ထင္မထားခဲ႔ပါဘူး။ ထင္မထားတဲ႔အရာေတြ ျဖစ္လာတက္တဲ႔ သဘာ၀အတိုင္း ၂၀၁၂ ခုႏွစ္မွာ ေနာက္တ ႀကိမ္ ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။ အခု ေနာက္ထပ္တစ္ခါ စိတၱလပဗၺတေတာင္ကို သြားဖို႔ဖန္လာတာကေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးပညာဓဇတရားအားထုတ္ခ်င္တဲ႔စိတ္က စလာတာပါပဲ။

ဦးပညာဓဇက ဘီစီစီမွာ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တစ္လရတာနဲ႔ ခန္ႏုေဗာဓရိပ္သာမွာ တရား အားထုတ္ခ်င္လို႔ စာေရးသူကို လိုက္ပို႔ဖို႔ေျပာပါတယ္။ စာေရးသူကလည္း ခန္ႏုေဗာဓဘုန္းႀကီးနဲ႔ ရင္းႏီွးတာမို႔ လိုက္ပို႔မယ္လို႔ ကတိေပးထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ဦးပညာဓဇနဲ႔အတူ ဘုန္းႀကီးဦးေ၀ပုလႅ၊ ဦးဇိန၀ံသတို႔ကပါ တရားအားထုတ္ခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ဦးပညာဓဇက ခန္ႏုေဗာဓရိပ္သာကို မသြားေတာ႔ဘဲ စိတၱလပဗၺတေတာင္ကို ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တရားအားထုတ္သြားရင္ လိုက္ပို႔မယ္ လို႔ ေျပာထားေပမယ္႔ တကယ္တမ္း သြားပို႔တဲ႔အခါက်ေတာ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးအမ်ိဳးေၾကာင္႔ စာေရးသူ လိုက္မပို႔ႏုိင္လိုက္ပါဘူး။ စာေရးသူလိုက္မပို႔ႏုိင္ေပမယ္႔ ဦး၀ိလာသဂၢက ဦးေဆာင္ၿပီး အစစအရာရာကူ ညီေဆာင္ရြက္ေပးလို႔ အားလံုးအဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ဦး၀ိလာသဂၢ ျပန္လာေတာ႔ တရားအားထုတ္သြားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား သြားႀကိဳတဲ႔အခါ လိုက္ျဖစ္ေအာင္လိုက္ခဲ႔ဖို႔ ေျပာပါတယ္။ ဦးပညာဓဇကလည္း ဦး၀ိလာသဂၢ လာရင္ စာေရးသူပါလိုက္ခဲ႔ဖို႔ ဖုန္းဆက္ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္သတိေပးပါတယ္။ စာေရးသူလည္း ဒီတစ္ခါေတာ႔ မပ်က္မကြက္လိုက္ခဲ႔ပါမယ္လို႔ေျပာၿပီး သူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔အတူ လိုက္သြားျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။

ဦးပညာဓဇရဲ႕အသိ စကၤာပူက ဒကာမတစ္ေယာက္လည္း စာေရးသူတို႔နဲ႔အတူ လိုက္ခဲ႔မွာမို႔ ၂၂.၁.၂၀၁၂ ရက္ေန႔ နံနက္  ၅ နာရီခဲြမွာ ဒကာမတည္းခုိရာအိမ္ကို သူငယ္ခ်င္း ၆ ပါးသြားၾကပါတယ္။ အိမ္ေရာက္မွ ရွမ္းေခါက္ဆဲြအာရံုဆြမ္း ကပ္ပါတယ္။ အာရုဏ္ဆြမ္းဘုန္းေပးၿပီး စိတၱလပဗၺတေတာင္ကို ခရီးစထြက္ခဲ႔ၾက ပါတယ္။ ရတနပူရၿမိဳ႕ကိုေရာက္ေတာ႔ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ပဲရိွေသးတာမို႔ အဲဒီနားမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၃၀၀ ေက်ာ္က ေဆာက္လုပ္ခဲ႔တဲ႔ေက်ာက္လိုဏ္ဂူကိုသြားခ်င္ရင္ အခ်ိန္ရတယ္ေျပာတာနဲ႔ သြားေရာက္ေလ႔ လာခဲ႔ၾကပါတယ္။ သီရိလကၤာႏုိင္ငံမွာေတာ႔ အဲဒီေနရာဟာလည္း စတုတၳသံဂါယနာတင္ရာ အာလု၀ိဟာရလို႔ ထင္ရွားတဲ႔ေနရာတစ္ခုျဖစ္တယ္လို႔ ကားသမားက ေျပာျပပါတယ္။ မနက္ ၁၁နာရီခဲြမွာ အမ္ဗိလိပိတိယ ၿမိဳ႕ေရာက္ၿပီး ေန႔လည္ဆြမ္းကို ဆိုင္မွာပဲ ဦးပညာဓဇရဲ႕ဒကာမက ကပ္ပါတယ္။ ေန႔ခင္းဆြမ္းဘုန္းေပးၿပီး ခရီးဆက္ၾကရာ ၃ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ စိတၱလပဗၺတေတာင္တည္ရိွရာ ေတာထဲရာက္လာ ခဲ႔ပါတယ္။

စိတၱလပဗၺတေတာင္ဟာ သီရိလကၤာႏိုင္ငံရဲ႕အေရွ႕ေတာင္ဘက္ပိုင္းမွာ တည္ရိွၿပီး Sithulpawwa, Cittalapabbata, Sitrupauwa လို႔အမည္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေခၚေ၀ၚၾကပါတယ္။ အမည္အျပည္႔အစံုကေတာ႔ Sithulpauva Rajamaha Viharaya (စိတုပါဥ၀ ရာဇမဟာ၀ိဟာရ) ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားေန႔ေတြမွာ လူသူ အေရာက္နည္းပါးေပမဲ႔ စေန တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ ေတာင္ေျခက ေက်ာင္းအေရာက္အထိ လိုင္းကား ေရာက္ေအာင္စီစဥ္ထားပါတယ္။ စိတၱလပဗၺတဟာ အတိက္တစ္ခ်ိန္က သီရိလကၤာႏိုင္ ငံ၊ ေရာဟဏေဒသရဲ႕ ဗုဒၶသာသနာ ထြန္းကားရာ အလယ္ဗဟို႒ာနျဖစ္ခဲ႔ပါတယ္။ ၀ါလဂမ္ဘမင္း(ဘီစီ၁၀၃-၈၉, ၇၇)လက္ထက္က စိတၱလပဗၺတေဒသတ၀ိုက္မွာ ရဟန္းေတာ္ေပါင္း ၁၂၀၀၀ ခန္႔ သီတင္းသံုးခဲ႔ၾကၿပီး ပင္မေက်ာင္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေက်ာက္ေတာင္မ်ားနဲ႔ သဘာ၀ေက်ာက္လိုဏ္ဂူမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ 


စာေရးသူတို႔ကိုလိုက္ပို႔တဲ႔ သီဟိုဠ္ဦးဇင္းတစ္ပါးကေတာ႔ ေက်ာင္းေတာ္ရဲ႕အနီးတ၀ိုက္မွာ သဘာ၀လိုဏ္ဂူေပါင္း ၁၆၀ ေက်ာ္ခန္႔ရိွတယ္လို႔ ေျပာျပပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားမွာရိွတဲ႔ သဘာ၀ေက်ာက္ ဂူမ်ားကို ေတာရိုင္းတိရစၧာန္မ်ား ေဘးရန္က ကင္းေအာင္ အကာအရံမ်ားျပဳလုပ္ထားတာ ကိုလည္း ေတြ႔ခဲ႔ရပါေသးတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာက္ေတာင္မ်ားေပၚမွာ ေစတီမ်ားကို ဖူးျမင္ရၿပီး ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးအနီးက ေက်ာက္ေတာင္ေပၚမွာရိွတဲ႔ ေစတီကေတာ႔ အႀကီးဆံုးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေစတီႀကီးကို က၀ံတိႆမင္း ၃ ရာစုခန္႔က တည္ထားခဲ႔တာျဖစ္ၿပီး အနီးတ၀ိုက္မွာ ရိွတဲ႔ ေစတီငယ္မ်ားကိုေတာ႔ ၀ါသဘမင္း (၆၇-၁၁၁) က တည္ထားခဲ႔ပါတယ္။ ၀ါသဘမင္းဟာ ေစတီေပါင္း ၁၀၀၀ တည္ခဲ႔ၿပီး ဒါေတာပတိႆမင္းက ေစတီမ်ားထိန္းသိမ္းေစာင္႔ေရွာက္ရန္အတြက္ လယ္ယာမ်ားနဲ႔ အတူ ေက်းရြာမ်ားကို လွဴဒါန္းခဲ႔တယ္လို႔ သိရပါတယ္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံရဲ႕သမိုင္းေၾကာင္းအရ အရွင္သံဃရကၡိတမေထရ္နာမက်န္းျဖစ္ၿပီး ဒီေတာင္မွာ သီတင္းသံုးေနတုန္း ရဟႏၱာေပါင္း ၈၀၀၀ ခန္႔နဲ႔အတူ သိၾကားမင္းပါ လာေရာက္ၿပီး မေထရ္ျမတ္ကို ျပဳစုေစာင္႔ေရွာက္ခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုၾကပါေသးတယ္။

စိတၱလပဗၺတေတာင္ဟာ တိႆမဟာ၀ိဟာရနဲ႔ ၂၄ ကီလိုမီတာ အကြာအေ၀းမွာ တည္ရိွပါတယ္။ သမိုင္းမွတ္တိုင္မ်ားရဲ႕အလိုအရ တိႆမဟာ၀ိဟာရဟာ ပရိယတၱိသာသနာေတာ္ထြန္းကားခဲ႔ရာ ဗဟို႒ာနႀကီးတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔ၿပီး စိတၱလပဗၺတေတာင္ကေတာ႔ ပဋိပတၱိသာသနာေတာ္ထြန္းကားခဲ႔ရာ ဗဟို႒ာနႀကီးတစ္ခုျဖစ္ခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စိတၱလပဗၺတေတာင္သြားရာ ေတာထဲေရာက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ သြားလာက်က္စားေနၾကတဲ႔ ေတာ၀က္၊ သမင္၊ ဖြတ္၊ ရစ္၊ ဥေဒါင္းစတဲ႔ ေတာငွက္ တိရစၧာန္မ်ားကိုေတြ႔ရပါတယ္။ 

သီရိလကၤာအစိုးရက စိတၱလပဗၺတေတာင္ေဒသကို ယလအမ်ိဳးသားဥယ်ာဥ္အျဖစ္သတ္ မွတ္ကာ ေတာရိုင္းတိရစၧာန္မ်ားကို ေဘးမဲ႔ေပးထားလုိ႔ စိတၱလပဗၺတေတာင္ဟာ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ရဲ႕အႀကီးမားဆံုးေတာႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသားမ်ားဟာ ေတာငွက္တိရစၧာန္ မ်ားကို ေဘးမ့ဲေပးထားတယ္လို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲဆုိေတာ႔ အခုလို ေတာႀကီးေတြထဲမွာတင္ မဟုတ္ဘဲ ၿမိဳ႕ေတာ္ကိုလံဘိုရဲ႕တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားမွာေတာင္ ကားလမ္း ျဖက္ကူးေနတဲ႔ ဖြတ္စတ႔ဲသတၱ၀ါမ်ား ကို ေတ႔ြႏိုင္လို႔ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ျမန္မာႏုိင္ငံမွာထက္ အဟႎသတရားထြန္းကားတယ္လို႔ဆိုရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ စာေရးသူတို႔လည္း စိတၱလပဗၺတေတာင္သြားရာ ေတာလမ္းထဲေရာက္လာေတာ႔ လမ္းေဘးမွာ က်က္စားေနတဲ႔ ေတာငွက္တိရစၧာန္မ်ားကို ဓာတ္ပံုရိုက္လိုက္ၾကပါေသးတယ္။

ေတာင္ေျခမွာရိွတဲ႔ေက်ာင္းကို စာေရးသူတို႔ေရာက္ေတာ႔ ၄နာရီထိုးပါေတာ႔မယ္။ ဘုန္းႀကီးဦးေ၀ပုလႅနဲ႔ ဦးပညာဓဇတို႔က ေစာင္႔ေနၿပီး စာေရးသူတို႔ကို ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကပၸိယမ်ားက အာရံုဆြမ္းကပ္ဖို႔အတြက္ စာေရးသူတို႔ ၀ယ္လာတဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ခါၾကက္ဥ၊ အုန္းသီး၊ ပဲသီး၊ ဖရံုသီး၊ ပန္းသီး၊ စပ်စ္သီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး စတဲ႔ပစၥည္းမ်ား ဆြမ္းစားေက်ာင္းကို ပို႔ၾကပါတယ္။ ဟင္းသီးဟင္း ရြက္မ်ားလာယူတဲ႔ ကပၸိယေတြအနားမွာ အဖဲ႔ြေခါင္းေဆာင္ ဦး၀ိလာသဂၢ မရိွေတာ႔ ေမ်ာက္ေကြ်းဖို႔၀ယ္လာတဲ႔ ငွက္ေပ်ာခိုင္လည္း ဆြမ္းစားေက်ာင္းထဲ ပါသြားပါေတာ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမ်ာက္ေတြကို ငွက္ေပ်ာသီးမေကြ်းခဲ႔ ရလိုက္ပါဘူး။


ကပၸိယမ်ားကပ္တဲ႔ Sri Lanka tea ေသာက္ၿပီးတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား တရားအားထုတ္ရာ လိုဏ္ဂူမ်ားဘက္ ကို ေလ႔လာၾကပါတယ္။ သီဟိုဠ္လက္ေထာက္ဘုန္းႀကီးလိုက္ပို႔လို႔သာ ေက်ာင္းပတ္၀န္းက်င္မွာရိွတဲ႔ လိုဏ္ဂူမ်ားအားလံုးနီးပါးေရာက္ခဲ႔ရၿပီး စာေရးသူတို႔ ကိုယ္တုိင္သြားရမယ္ဆိုရင္ သြားတတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ပထမဆံုး ဘုန္းႀကီးဦးေ၀ပုလႅတရားထုိင္တဲ႔ လိုဏ္ဂူကိုၾကည္႔ရွဴၾကၿပီး လိုဏ္ဂူေရွ႕မွာ အမွတ္တရ စုေပါင္းၿပီးဓာတ္ပံုရိုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ဦးဇိန၀ံသတရားထိုင္တဲ႔လိုဏ္ဂူကိုၾကည္႔ ရွဴ ေလ႔လာၾကၿပီး လမ္းမေပါက္ေသးတဲ႔ ေတာမ်ားကိုနင္းၿပီး ေတာေတာင္လိုဏ္ဂူမ်ားဆီသြားခဲ႔ၾကပါ တယ္။ လိုဏ္ဂူမ်ားကို လွည္႔ပတ္ၾကည္႔ရင္းနဲ႔ ေက်ာက္ေတာင္မ်ားေပၚမွာထိုုင္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္္က သဘာ၀ေတာေတာင္မ်ား ကို ေတြ႔ရတာကလည္း စိတ္ၾကည္ႏူးစရာ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။ သန္႔ရွင္းလတ္ဆက္ တဲ႔ ေလကိုရွဴရိုဳက္ရလို႔ ညစ္ညဴးေနတဲ႔စိတ္မ်ားေတာင္ လႊင္႔ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ 


ညေန ၅နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ဦးပညာဓဇတရားထိုင္ရာ လိုဏ္ဂူကိုသြားေရာက္ေလ႔လာ ၾကၿပီးေနာက္ ေတာင္ေအာက္ကိုျပန္ဆင္းကာ ညလံုးေပါက္အသံမစဲပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပဲြအတြက္ ျပင္ဆင္ ၾကပါ တယ္။ ညေန ၆ နာရီကေန မနက္ ၆နာရီအထိ ပ႒ာန္းရြတ္ဖို႔စီစဥ္ထားေပမဲ႔ ဆင္ဟာလလက္ေထာက္ဦးဇင္းက သူလည္း ပ႒ာန္းရြတ္ခ်င္ပါတယ္ သူ႔ကိုေစာင္႔ပါဦးလို႔ ဆိုတာနဲ႔ ၆ နာရီခဲြမွ စျဖစ္ပါတယ္။ ၆နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ သကၤန္းေလးစံု၊ ပ႒ာန္းစာအုပ္မ်ား၊ ဘုရားကိုဆီမီးပူေဇာ္ဖို႔ ဆီမီးခြက္မ်ား ဆီဗူးမ်ားနဲ႔အတူ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုေပ်ာ္ရႊင္စြာပဲ ဘုရားေပၚတက္ခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဦးပညာဓဇရဲ႕ဒကာမကလည္း စာေရးသူတို႔ပ႒ာန္းရြတ္တုန္း ရင္ျပင္ ေတာ္မွာထိုင္ဖို႔ ဖံုမ်ားသယ္လာပါတယ္။

 
ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေရာက္တာနဲ႔ ဘုရားရိွခိုး၊ နတ္ပင္႔ကာ ပစၥယနိေဒၵသကို အားလံုးညီညာစြာရြတ္ဆို ပူေဇာ္ၿပီး ဘုန္းႀကီးဦးေ၀ပုလႅက အစဆံုးပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးဦးေ၀ပုလႅပ႒ာန္းရြတ္ၿပီး သီဟိုဠ္လက္ေထာက္ဦးဇင္း ရြတ္ပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ သိသေလာက္ေျပာရရင္ သီဟိုဠ္ကြ်န္းမွာ ပရိတ္ပဲြသာရိွၿပီး ပ႒ာန္းပဲြကို မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင္႔ သီဟိုဠ္ဦးဇင္းရဲ႕ ပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္သံဟာ စာေရးသူတို႔အတြက္ ထူးဆန္းေနခဲ႔ပါတယ္။  ၀ိနည္းနဲ႔ အဘိဓမၼာ ကြယ္ေပ်ာက္လုမတတ္ျဖစ္ေနတဲ့ သီဟိုဠ္ေျမမွာ ပထဆုံးၾကားလိုက္ရတဲ့ သီဟိုဠ္ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ ပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္ပူေဇာ္သံနဲ႔အတူ “မင္းဟာ သီဟိုဠ္ေျမမွာ ပထမဆုံးပ႒ာန္းရြတ္ဖတ္သူပဲ” လို႔ ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳခဲ့တဲ့ ဦးဥကၠံသရဲ႕ ရင္တြင္းစကားကလည္း စာေရးသူတို႔ကုိ တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ တြန္းအားေပးေနသလိုလိုပါ။

ဘုန္းႀကီးဦးေ၀ပုလႅပ႒ာန္းရြတ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ စာေရးသူတို႔က ေတာင္တက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေလွ ကားထစ္မ်ားမွာ ဆီမီးခြက္ ၂၀၀ ဆီမီးထြန္းၿပီး ဘုရားကိုမီးပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေတာ႔ သီတင္းကြ်တ္လျပည္႔ေန႔မွာ ျမတ္ဗုဒၶ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္ကေန သႏၱဳႆိတနတ္သားအမွဴးျပဳတဲ႔ နတ္မ်ား ကို အဘိ္ဓမၼာတရားေဟာၾကားၿပီး လူ႔ျပည္ျပန္ၾကြလာတဲ႔အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ မီးပူေဇာ္ပဲြက်င္းပၾက တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ႔ မီးပူေဇာ္တာဟာ အလင္းေရာင္လွဴတာျဖစ္လို႔ မ်က္လံုးအားေကာင္းတယ္ လို႔ ယံုၾကည္ၿပီး သီတင္းကြ်တ္လျပည္႔မဟုတ္တဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာလည္း မီးပူေဇာ္ၾကပါ တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေစတီအမ်ားစုမွာေတာ႔ ဘုရားမီးပူေဇာ္ဖို႔ ေနရာသီးသန္႔ေပးမထားလို႔ ေစတီေျခရင္း က ေအာက္ပစၥယံမွာပဲ မီးပူေဇာ္ၾကပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင္႔ ေစတီရဲ႕ေအာက္ေျခမ်ားဟာ သန္႔ရွင္းမွဳအေတာ္ နည္းပါတယ္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာေတာ႔ ေစတီ သို႔မဟုတ္ ေဗာဓိပင္အနီးမွာ ဆီမီးပူေဇာ္ဖို႔ ေနရာသီးသန္႔ေပး ထားတာမို႔ ေစတီရဲ႕ေအာက္ေျခမ်ားဟာ သန္႔ရွင္းေနပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာလည္း ေစတီေျခရင္းမွာ မီးပူေဇာ္ဖို႔ သီးသန္႔ေနရာေပးထားမယ္ဆိုရင္ ေစတီေအာက္ေျခေတြမွာ သန္႔ရွင္းေနမွာ မလဲြပါဘူး။ 


စာေရးသူတို႔က ဆီမီးခြက္ ၂၀၀ မီးပူေဇာ္ရမွာမို႔ ေစတီေျခရင္းနားက သီးသန္႔ေနရာမွာ မပူေဇာ္ ဘဲ ေစတီတက္ရာေလွကားထစ္မ်ားမွာ ပူေဇာ္လိုက္ၾကပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ ေလွကားထစ္ တစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆီမီးပူေဇာ္ေနတဲ႔အခ်ိန္မွာ ေလက တစ္၀ီွး၀ွီးနဲ႔မို႔ ေရွ႕ကမီးထြန္း ေနာက္က မီးၿငိမ္းနဲ႔ ကရြတ္ကင္းေလွ်ာက္သ လို သံသရာလည္ေနပါေတာ႔တယ္။  ေနာက္ဆံုးေတာ႔ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ဦးသာသန(ဖ်ာပံု)က  “ကိုကိတၱိေရ က်ဳပ္တို႔ ဒီလိုလုပ္ေနမယ္ဆိုရင္ အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူး၊ အဲဒီေတာ႔ မီးၿငိမ္းတဲ႔ ဆီမီးခြက္ေတြကို ျပန္ယူၿပီး ေစတီေျခရင္းနားက အကာအရံရိွတဲ႔ ေလွကားထစ္ေတြမွာစုၿပီး မီးပူေဇာ္မွ အဆင္ေျပမယ္နဲ႔တူတယ္” လို႔အႀကံေပးပါတယ္။ စာေရးသူတို႔လည္း  ဦးသာသနအႀကံေပးတဲ႔အတုိင္း မီးၿငိမ္းတဲ႔ဆီမီးခြက္ေတြျပန္ေကာက္ၿပီး ေစတီေျခရင္းနားမွာ ဆီမီးခြက္ေလးခြက္စီစုၿပီး စီတန္းကာ မီးပူေဇာ္လိုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါက်မွပဲ အားလံုးအဆင္ေျပသြားပါေတာ႔တယ္။

စာေရးသူတို႔ ဆီမီးပူေဇာ္ရင္းနဲ႔   ဆီမီးခြက္ထဲ ဆီထည္႔ရင္း ဆီမ်ားသန္႔ရွင္းေနတဲ႔ေလွခါးတေလွ်ာက္မွာ ဖိတ္စင္ကုန္ပါတယ္။ ဖိတ္စင္သြားခဲ႔တဲ႔ဆီစက္ေတြကို သန္႔ရွင္းေနတဲ႔ေလွကားေပၚမွာ ေပ်ာက္မသြားေတာ႔မဲ႔ အမည္းစက္မ်ားအျဖစ္ျမင္ေယာင္ရင္းနဲ႔ ဘ၀မွာ ျပင္လို႔မရတဲ႔အမည္းစက္မ်ားအေၾကာင္း စိတ္ကေရာက္သြား ပါေသးတယ္။  ဦးသာသနကေတာ႔ ဖိတ္က်ခဲ႔တဲ႔ဆီစက္ေတြကို သကၤန္းစုတ္နဲ႔ လိုက္ၿပီးသုတ္ပါတယ္။ စာေရးသူက ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာရိွတဲ႔ သဲမ်ားယူၿပီး ဆီကြက္မ်ားကို လိုက္ၿပီးေတာ႔ ဖုံးလိုက္ပါတယ္။ ဦး၀ိလာသဂၢနဲ႔ ဦးစႏၵိမာကေတာ႔ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ သဲရိွတာကို သတိမထား မိေတာ႔ ေတာင္ေအာက္အထိဆင္းၿပီး သဲမ်ား သြားယူပါတယ္။ ေလွကား တစ္ေလွ်ာက္မွာ လင္းထိန္ေနတဲ႔ ဆီမီးခြက္မ်ားျမင္ေတာ႔ စာေရးသူ႕စိတ္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ နွစ္စဥ္က်င္းပတဲ႔ သီတင္းကြ်တ္ မီးထြန္းပဲြေတြဆီ ကိုေတာင္ ေရာက္သြားလိုက္ပါေသးတယ္။

တရားထိုင္ၾကြတဲ႔အရွင္သံုးပါးနဲ႔ ဦးဥကၠံသတို႔  ေစာေစာစီးစီးနားလို႔ရေအာင္ဆိုၿပီး ပထမဦးဆံုးပ႒ာန္းရြတ္ဖို႔ စီစဥ္လိုက္ၿပီး စာေရးသူတို႔ကေတာ႔ ညလံုးေပါက္ မအိပ္ဘဲရြတ္ဖတ္ၾကဖို႔ စီစဥ္ၾကပါတယ္။ ည ၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚကို ဆတ္ ၂ေကာင္ တက္လာပါတယ္။ လူနဲ႔အေတာ္ကို ယဥ္ပါးေနတဲ႔ တိရစၧာန္မ်ားျဖစ္ေနတာမို႔ လူနားကပ္လာၿပီး တိုးေ၀ွ႕ကာ အစာေတာင္းေနပါတယ္။ ဦး၀ဏၰသီရိနဲ႔ စာေရးသူတို႔လည္း ေတာင္ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး ေမ်ာက္ေကြ်းဖို႔၀ယ္လာတဲ႔ မုန္႔ထုပ္မ်ားသြား ယူပါတယ္။ ေတာင္ေပၚျပန္တက္ခါနီးမွာ ေတာင္ေျခရင္းက ေဗာဓိပင္နားမွာေနေနတဲ႔ ယုန္ျဖဴေလး သံုးေကာင္က အစာေတာင္းရင္း ေနာက္ကလိုက္လာတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။  အဲဒါနဲ႔ စာေရးသူတို႔ လည္း ယုန္ေလးသံုးေကာင္ ကိုအစာေကြ်းၿပီးမွ ေတာင္ေပၚကို ျပန္တက္ၾကပါတယ္။ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚ မွာ စာေရးသူတို႔ေကြ်းတဲ႔မုန္႔ကို အငမ္းမရစားေနတဲ႔ဆတ္ကိုၾကည္႔ၿပီး ပီတိျဖစ္ရ ပါေသးတယ္။

ဦး၀ဏၰသီရိပ႒ာန္းရြတ္ေနတုန္း ဗုဒၶဘာသာမွာရြတ္ဖတ္မွဳနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တဖက္သတ္ရွဳတ္ခ်ေျပာ ဆိုေနၾကတဲ႔အေၾကာင္းကို စာေရးသူတို႔ေလးပါး ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ႔ပါေသးတယ္။ ဗုဒၶဘာသာမွာ က်င္႔ႀကံမွဳအပိုင္း က ပဓာနက်တယ္ဆိုတာ ျငင္းစရာမလိုတဲ႔အမွန္တရားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ႔ ရြတ္ဖတ္မွဳကလည္း တစိပ္ တပိုင္းအေနနဲ႔လိုအပ္တဲ႔အရာျဖစ္တယ္လို႔ေျပာရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ ဦးသာသနကေတာ႔ ရြတ္ဖတ္မွဳကို တဖတ္သက္ႀကီးရွဳတ္ခ်ေျပာဆိုဖို႔ မသင္႔တဲ႔အေၾကာင္းေျပာရင္းနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အႏုႆတိ(၁၀)ပါးကို လက္ခံတယ္ဆိုရင္ ရြတ္ဖတ္မွဳကိုလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လက္ခံရမွာျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

စာေရးသူတို႔ ေလးစားေလာက္တဲ႔စာသင္တိုက္ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးကေတာ႔ ပရိတ္ပ႒ာန္းေတြကို ရြတ္ဖတ္ ပူေဇာ္တဲ႔အျပင္ ပဋိပတၱိကိုလည္း အခ်ိန္ရလွ်င္ရသလို အားထုတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာရ႕ဲေနာက္ဆံုး ပန္းတိုင္ကိုသြားဖို႔ရာအတြက္ က်င္႔ႀကံမွဳအပိုင္းဟာ ေရအလ်ဥ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ရြတ္ဖတ္မွဳက အဲဒီေရအလ်ဥ္ႀကီးမွာ ပိတ္ဆို႔ေနတဲ႔အမွဳိက္သရိုက္ေလးေတြကို ဖယ္ရွားေပးတဲ႔အရာျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာေတာ္ႀကီးက အၿမဲတမ္းမိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အေတာ္ထိမိတဲ႔ ဥပမာပဲလို႔ မွတ္ခ်က္ေပးၾကပါတယ္။  အဲဒီေနာက္ ျမတ္ဗုဒၶလက္ထက္က သံဃာေတာ္မ်ား ရတနသုတ္၊ အဂၤုလိမာသုတ္ တို႔ကို သစၥာျပဳရြတ္ဆိုလိုက္လို႔ ပစၥဳပၸန္ခ်မ္းသာရရိွသြားၾကတဲ႔လူမ်ား အေၾကာင္းနဲ႔ ေမတၱသုတ္ရြတ္ဖတ္လုိက္ လို႔ တရားအားထုတ္ၾကတဲ႔ရဟန္းေတာ္မ်ားကို နတ္မ်ားက မေႏွာက္ယွက္တဲ႔အျပင္ ကူညီေစာင္႔ေရွာက္ေပး တဲ႔အေၾကာင္းကိုလည္း  ေျပာျဖစ္ၾကပါေသးတယ္။

သူငယ္ခ်င္းေလးပါး ရြတ္ဖတ္မွဳအေၾကာင္းမ်ား ေျပာေနတုန္း ည ၂ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ဦး၀ဏၰသီရိအလွည္႔ၿပီးသြားပါတယ္။ သူလည္း ခဏနားကာ ေတာင္ေအာက္ကို ျပန္ၾကြသြားပါတယ္။  ဒါနဲ႔ပဲ ဦးသာသန၊ ဦး၀ိလာသဂၢ၊ ဦးစႏၵိမာနဲ႔ စာေရးသူတို႔ကေတာ႔ မနက္ ၅နာရီခဲြအထိ တစ္လွည္႔စီ ဆက္လက္ရြတ္ဖတ္ေနခဲ႔ၾကပါတယ္။ ဦးစႏၵိမာပ႒ာန္းရြတ္ေနတုန္း စာေရးသူက ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္မွာ လမ္းေလ်ာက္ရင္း ပစၥယနိေဒၵသ၊ ပရိတ္၊ ဓမၼစၾကာတို႔ကိုရြတ္ကာ ၃၁ ဘံုေမတၱာပို႔ကာ အမွ်အတန္းေပးေ၀ခဲ႔ပါတယ္။ ပ႒ာန္းရြတ္သံကလဲြလို႔ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာမို႔ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာကလည္း စိတ္ၾကည္လင္ေအးျမမွဳတစ္မ်ိဳးရတာပါပဲ။ မနက္ ၅ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ဘုန္းႀကီးဦးေ၀ပုလႅၾကြလာၿပီိး စာေရးသူတို႔ေလးပါးကို ခဏေလာက္ သြားအိပ္ၾကဦးလို႔ေျပာတာနဲ႔စာေရးသူတို႔လည္း ေတာင္ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းခဲ႔ၾကပါတယ္။ ေတာင္ေအာင္က ေက်ာင္းမွာ ၁ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္အိပ္ၿပီး ပ႒ာန္းပဲြသိမ္းေတာ႔မွာမို႔ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚကို ျပန္ တက္ခဲ႔ၾကပါ တယ္။ ဘုန္းႀကီးဦးေ၀ပုလႅပ႒ာန္းရြတ္ၿပီးတာနဲ႔ အေနကဇာတင္၊ ဘုရားရိွခိုးၿပီး အသံမစဲပ႒ာန္း ပဲြ ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသြားခဲ႔ပါတယ္။

ပ႒ာန္းပဲြၿပီးတာနဲ႔ စာေရးသူတို႔အားလံုး ေတာင္ေအာက္ကို ျပန္ဆင္းကာ အာရုဏ္ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၾကပါတယ္။ ဒီေန႔မနက္အာရံုဆြမ္းကို တရားထိုင္ၾကြတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းသံုးပါးက လွဴတာျဖစ္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းသံုးပါးက အာရံုဆြမ္းကပ္ခ်င္တယ္လို႔ေျပာတာနဲ႔ ဦး၀ိလာသဂၢက လိုအပ္သမွ်ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ကိုလံဘိုက ၀ယ္လာေပးပါတယ္။ ဆြမ္းစားၿပီးေတာ႔ တရားထိုင္ၾကြတဲ႔ ဘုန္းႀကီးဦးေ၀ပုလႅ၊ ဦးပညာဓဇနဲ႔ ဦးဇိန၀ံသတို႔က ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္နဲ႔ လက္ေထာက္ဦးဇင္းကို ျမန္မာသကၤန္း၊ ႏို႔ဗူးနဲ႔ န၀ကမၼ၀တၳဳမ်ား လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ဦးပညာဓဇရဲ႕အသိဒကာမကေတာ႔ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးကို ျမန္မာသကၤန္းတစ္စံုလွဴဒါန္းပါတယ္။ ျပန္ခါနီးေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးကို ကန္ေတာ႔ၾကေတာ႔ ဘုန္းႀကီးက သီရိလကၤာႏုိင္ငံရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း “ဘ၀တု သဗၺမဂၤလံ” စတဲ႔ ဂါထာမ်ားကို ရြတ္ဆိုေပးပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးက next coming လို႔ ေျပာလို႔ စာေရးသူတုိ႔နားလည္တဲ႔အတိုင္း ႏွစ္တိုင္းလာခဲ႔ပါမယ္လို႔ ေလွ်ာက္ခဲ႔ပါတယ္။

မနက္ ၇ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ စိတၱလပဗၺတေတာင္ကေန ထြက္လာခဲ႔ၾကပါတယ္။ စိတၱလပဗၺတေတာင္ကေနအျပန္ ဟိုက္ေ၀းလမ္းေပၚမေရာက္ခင္မွာ အသြားတုန္းကလိုပဲ ေတာငွက္ တိရစၧာန္မ်ားကို ေတြ႔ရျပန္လို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္ၾကပါေသးတယ္။ အျပန္ကားေပၚမွာေတာ႔ စာေရးသူတို႔ေလးပါးက အိပ္ၿပီးလိုက္လာခဲ႔လို႔ လမ္းမွာနားခဲ႔တဲ႔ေနရာေတြကို တိတိက်က် မသိပါဘူး။ ႔ ၉ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ တိႆမဟာ၀ိဟာရေစတီကိုေရာက္ပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ေလးပါးက ကားေပၚကမွာေနခဲ႔ၿပီး က်န္တဲ႔အရွင္ဘုရားမ်ားနဲ႔ ဒကာမကေတာ႔ ေစတီကိုသြားေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကပါတယ္။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ရတနပူရၿမိဳ႕ဘက္က မဟုတ္ဘဲ ေဂါၿမိဳ႕ဘက္ကေန ေမာင္းမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ၁၁ နာရီခဲြေလာက္ မွာ ေဂါၿမိဳ႕နားက ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ ေန႔ဆြမ္းကပ္ပါတယ္။ အိပ္ေရးမ၀ တ၀နဲ႔မို႔ ေန႔ဆြမ္းမစား ခ်င္ေပမယ္႔ (ညေနဗိုက္ဆာမွာေၾကာက္တာနဲ႔) နည္းနည္းပါးပါး စားလုိက္ပါတယ္။


ေဂါၿမိဳ႕ ကမ္းေျခနဲ႔ ေပၚတူဂီခံတပ္ကို ေရာက္ေတာ႔ ၃ နာရီထိုးၿပီးေနပါၿပီ။ ဦးသာသနနဲ႔ စာေရးသူက မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းေရာက္မွပဲ ဆင္းေတာ႔မယ္လို႔ စိတ္ႏွလံုးခ်ကာ ေအာက္ကိုမဆင္းေတာ႔ဘဲ ကားေပၚမွာ ဆက္အိပ္ေနလိုက္ပါတယ္။ ကိုလံဘိုၿမိဳ႕ကို ေနာက္ထပ္တစ္နာရီခဲြအတြင္းမွာေရာက္ေအာင္လို႔ ဟိုက္ေ၀းလမ္းမႀကီးက ေမာင္းမယ္လို႔ ကားသမားေျပာသံကို အိပ္ေပ်ာ္ေနရင္းက အိပ္မက္လိုလို ၾကားလိုက္ပါတယ္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ျပည္တြင္းစစ္ၿပီးေတာ႔ ဆယ္ႏွစ္အတြင္းမွာ စကၤာပူႏုိင္ငံကို မွီရမယ္ လို႔ႀကံဳး၀ါးၿပီး ဟိုက္ေ၀းလမ္းေတြကို လိုက္ျပင္ေနတဲ႔ တရုတ္ကုမၸဏီေတြနဲ႔ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသားေတြ ကိုလည္း ကိုယ့္ႏိုင္ငံနဲ႔ယွဥ္ပီး မနာလိုဖြယ္ရာေတြ႔ခဲ႔ရပါေသးတယ္။


ကားသမားေျပာတဲ႔အတုိင္းပါပဲ။ တစ္နာရီခဲြေက်ာ္ေလာက္ကားစီးၿပီးေတာ႔ ကိုလံဘိုဘက္ကို ျပန္ေရာက္လာ ၿပီး ဦးပညာဓဇရဲ့ဒကာမ တည္းတဲ႔အိမ္ကို အရင္ဆံုးသြားၾကပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဦးသာသနနဲ႔ စာေရးသူက ေအာက္ကိုမဆင္းေတာ႔ဘဲ ဆက္မွိန္းေနလိုက္ၾကပါတယ္။ စာေရးသူနဲ႔ ဦးသာသနကေတာ႔ ကားေပၚမဆင္းပဲ ေနလိုက္ပါတယ္။  က်န္တဲ႔အရွင္ဘုရားမ်ားကေတာ့ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ဦးပညာဓဇရဲ႕ ဒကာမအိမ္မွာ ခဏေလာက္ နားၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းကို ခရီးဆက္ၾကပါတယ္။ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွာ မကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းျပန္ေရာက္ခဲ႔ၿပီး ဘုန္းႀကီးဦးေ၀ပုလႅ၊ ဦးပညာဓဇနဲ႔ ဦးဇိန၀ံသတို႔ရဲ႕ တရားထုိင္သြားတဲ႔ဓမၼခရီးဟာလည္း ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသြားပါေတာ႔တယ္။ ။