မရိဟာန ရဲစခန္းသို႔ တစ္ေခါက္

“ကတၱဗၺေမ၀ိဒႏၱိ အရိယဘာ၀ံ နိႆာယ ပ၀တၱိတံ ပဏီတံ” “ဤကဲ့သို႔ေသာ ကုသုိလ္ေကာင္းမွဳမ်ားမွာ လူေကာင္းသူေကာင္းမ်ား ျပဳသင့္ျပဳထိုက္သည့္ အမွဳမ်ားျဖစ္သည္” ဟု နားလည္သေဘာေပါက္ လက္ခံကာ ျပဳမွသာ အထြဋ္အျမတ္ဆံုး ပဏီတကုသိုလ္ျဖစ္သည္။ (၀ိသုဒၶိမဂ္၊ပ၊ ၁၃၊ ဥတၱမပုရိသဒီပနီ ၁၃)

(၁)

ထိုေန႔က မထင္မွတ္ဘဲ မရိဟာနရဲစခန္းသို႔ ေရာက္သြားခဲ့သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ရဲစခန္း၊ ရံုးကန္ကလနား၊ တရားရံုး၊ ရပ္ကြက္ရံုး စသည့္ေနရာမ်ားမွာ ေရွာင္လဲႊ၍မရသည့္အခါမွသာ သြားေလ့ သြားထရိွ သည့္ ေနရာမ်ားျဖစ္သည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ထိုေနရာမ်ားကို မသြားလိုၾက။ ရံုး၀န္ထမ္းမ်ားမွ အပ စိတ္အားထက္ သန္စြာျဖင့္ ရဲစခန္းကို မည္သူမွ် သြားခ်င္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္…သူ ကေတာ့ ထိုေနက မရိဟာနရဲစ ခန္းသို႔ စိတ္အားထက္သန္စြာ သြားျဖစ္ခဲ့သည္။

(၂)

သံရံုး၀န္ထမ္းမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္အရ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ မရိဟာနရဲစခန္း တြင္ ျမန္မာငါး ဖမ္း ေရလုပ္သား မ်ားေရာက္ရိွေနသည္ဟု သိရသည္။ ငါဖမ္းေရလုပ္သားမ်ားမွာ ပင္လယ္ျပင္ တြင္ တစ္လေက်ာ္ေမ်ာေနခဲ့ၿပီး သီရိလကၤာႏုိင္ငံေရလုပ္သားမ်ားက ကယ္တင္ထားခဲ့ၾကသူမ်ား ျဖစ္ သည္။ သူတို႔သည္ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ၂၄ ရက္တိတိ မည္သည့္အစားအစာမွ် မစားခဲ့ရ။  ဆာလြန္းမက ဆာလာသည့္အခါ ပင္လယ္ေရ ကို ေပါင္းခံ၍ေသာက္ကာ အသက္ဆက္ခဲ့သူမ်ား ျဖစ္သည္။ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ ေရပိုင္နက္ထဲေရာက္လာ သည့္အခါမွသာ မိုးေရေသာက္ခြင့္ရခဲ့သည္။

သို႔ေသာ္ ထိုမိုးေရကိုလည္း လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္ရခဲ့သည္ေတာ့ မဟုတ္။ မိုးရြာေနသည့္အခ်ိန္ ေဖာင္ေခါင္ မိုးေပၚတက္ကာ သက္စြန္႔ဆံဖ်ား မိုးေရခံရသည္။ မိုးေရခံေနစဥ္ ေခါင္းမိုးေပၚက ျပဳတ္က်လွ်င္ ပင္လယ္ျပင္ ႀကီးထဲ သို႔သာ။ ေဖာင္ေဘးသို႔ ငါးမန္းႀကီးမ်ား တႀကိမ္တႀကိမ္ေပၚလာ တတ္ေသာ္လည္း သူတို႔အ တြက္ ေရြးခ်ယ္စရာနည္းလမ္းမရိွ။ သူတို႔ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ဒုကၡမ်ားကို စာဖြဲ႔လွ်င္ပင္ မျပည့္စံုဟု တစ္ေယာက္ ကေျပာေသးသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ကမ္းမျမင္ရသည့္ ပင္လယ္ျပင္တြင္ တစ္လေက်ာ္ၾကာၿပီးေနာက္ သူတို႔သည္ မေသေကာင္း မေပ်ာက္ေကာင္း သီရိလကၤာႏုိင္ငံ ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ 

(၃)

သီရိလကၤာႏုိင္ငံေရာက္လာသည့္ ေရေမ်ာငါးဖမ္းလုပ္သားမ်ားမွာ ၇ ေယာက္တိတိျဖစ္သည္။ ေလးေယာက္ မွာ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ေတာင္ဘက္ပိုင္း ေဂါၿမိဳ႕ဆိပ္ကမ္း ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ က်န္သည့္ သံုးေယာက္ မွာ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၏ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း ထရန္ကိုမာလီဆိပ္ကမ္းေရာက္ လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထရန္ကုိ မာလီကမ္းေရာက္လာသည့္ သံုးေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္မွာ ေနာက္ထပ္သံုးရက္ခန္႔ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ဆက္ေမ်ာေနပါက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရိွေတာ့ဟု သိရသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ထရန္ကိုမာလီ ကမ္းေရာက္ၿပီး ရဲစခန္းမွ ေဆးရံုသို႔ပို႔ေပးခဲ့သည္။ သက္သာ လာသည့္အခါမွ ထရန္ကိုမာလီေထာင္ထဲတြင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ကာ ျမန္မာသံရံုးကို အေၾကာင္းၾကားခဲ့သည္ဟု သိရသည္။

ထိုအခါမွ တာ၀န္ရိွသူမ်ားက ေရေမ်ာငါးဖမ္းလုပ္သားမ်ားမွာ ျမန္မာစစ္ မစစ္ သြားေရာက္စစ္ ေဆးခဲ့သည္။ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ျမန္မာစစ္ မစစ္ စစ္ေဆးရန္မွာ လည္း လြန္စြာလိုအပ္ေနသည့္ အခ်ိန္ပင္ ျဖစ္သည္။ အ မည္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားျဖစ္လို သူမ်ား မ်ားစြာရိွသည္မဟုတ္ပါလား။ သံရံုးအရာရိွမ်ား စစ္ေဆး ၿပီးေနာက္  ျမန္မာမ်ား စစ္မွန္သည့္အတြက္ လိုအပ္သည့္ အကူအညီမ်ား ေပးအပ္ခဲ့သည္။ ထရန္ကိုမာ လီ ေထာင္ႏွင့္ ေဂါၿမိဳ႕ရဲစခန္း တြင္ေရာက္ေနသည့္ ေရေမ်ာငါးဖမ္းလုပ္သားမ်ားကို ကိုလံဘိုၿမိဳ႕အနီး တြင္ရိွ သည့္ မရိဟာန ရဲစခန္းသို႔ ေျပာင္းေနခြင့္ရေအာင္ သံရံုးမွ ကူညီေပးခဲ့သည္။ 

မရိဟာနရဲစခန္း ေရာက္လာသည့္အခါ သံရံုးမွ ျမန္မာ့ရိုးရာအစားအစာမ်ား၊ ေကာ္ဖီမစ္၊ ေဆးလိပ္၊ ကြမ္း၊ ဆပ္ျပာခဲ၊ သြားတိုက္ေဆး၊ သြားတိုက္တံ ႏွင့္ လိုအပ္သည့္အခါသံုးႏိုင္ရန္ သီရိလကၤာရူပီး တစ္ေထာင္ ႏွဳန္း ျဖင့္ သြားေရာက္ကူညီၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အျမန္ဆံုးျပန္ခြင့္ရေအာင္ ကူညီေဆာင္ရြက္ ေပးၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရဲစခန္းတြင္လည္း ျမန္မာေရေမ်ာငါးဖမ္းလုပ္သားမ်ား ကဲ့သို႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေရာက္ေနၾကသူမ်ားမွလည္း ဒုႏွင့္ေဒးပင္။

ထို႔ေၾကာင့္ ရဲစခန္းေရာက္ေနသူမ်ားမွာ ထမင္း၀ေအာင္ မစားရၾက။ ပိုက္ဆံရိွသူမ်ားမွာ ထမင္းမ၀ေသာ္ လည္း ပူစရာမလို။ ကိုယ္တိုင္ ထြက္၀ယ္ကာ စားရံုသာ။ ျမန္မာေရေမ်ာငါးဖမ္းလုပ္သားမ်ားမွာ ပင္လယ္ျပင္ တြင္ ေမ်ာလာကတည္းက အ၀တ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုကလဲြလို႔ ပိုက္ဆံဆိုသည္မွာ ဗလာနတၳိ။ “ေျမနိမ့္ရာလွံစိုက္” “ကံဆိုးမသြားရာ မိုးလိုက္လို႔ရြာ” ဆိုသည့္စကားပံုမ်ားမွာ သူတို႔အတြက္ တမင္ရည္ရြယ္ ကာ စပ္ခဲ့သလားဟုပင္ ထင္ရသည္။

(၄)

ျမန္မာေရေမ်ာငါးဖမ္းလုပ္သားမ်ား ထမင္း၀လင္ေအာင္ မစားရသည့္အေၾကာင္း သံရံုး၀န္ထမ္းမ်ား တဆင့္ ၾကားသိရသည့္အခါ သူ႔ ဇာတိရပ္ရြာတြင္ ပင္ပန္းစြာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရသည့္ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားကို သတိရျဖစ္သည္။ အကယ္၍မ်ား..ေရေမ်ာလုပ္သားမ်ားမွာ သူ၏ ေဆြမ်ိဳး ျဖစ္ခဲ့လွ်င္…..။ သူ တစ္ညလံုးလိုလို အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ ကုတင္ေပၚဟိုဘက္လွည့္ ဒီဘက္လွည့္ႏွင့္ အ ခ်ိန္ကုန္သြားခဲ့သည္။ မနက္လင္းကာနီးမွ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။ မနက္ေစာအိပ္ရာထၿပီး ေခါင္းထဲ ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာသည္မွာ  ေရေမ်ာငါးဖမ္းလုပ္ သားမ်ား ထမင္း၀ေအာင္ မစားရသည့္ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ 

ထိုအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေျပာျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အတူ ကာလဒါန ငါးမ်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျဖစ္သည္။ ကာလဒါနဆိုသည္မွာ ဂုဏ္ပကာသန ထည့္မတြက္ဘဲ လိုအပ္သည့္အရာ ကို လိုအပ္သည့္အခ်ိန္တြင္ လိုအပ္သည့္သူမ်ားအား လွဴဒါန္း ျခင္းဟု ဖြင့္ဆိုလွ်င္ မွားမည္မထင္ေပ။ ကာလ ဒါနငါးမ်ိဳးတြင္ “ဒုဗၻိကၡဒါန” ဟူေသာဒါနတစ္မ်ိဳးလည္း ပါ၀င္သည္။ ဆိုလိုရင္းမွာ အစာေရစာရွားပါးေန သည္ ကို သိသည့္အခါ ေပးကမ္းလွဴဒါန္းျခင္းဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႏွင့္ ကာလဒါနအေၾကာင္း မ်ား ေျပာျဖစ္ၿပီးေနာက္ ေရေမ်ာငါးဖမ္း လုပ္သားမ်ားအား တက္ႏိုင္သေရႊ႕ စုေပါင္းကာ လွဴဒါန္းၾကမည္ဟု ပုဗၺေစတနာျပဌာန္းကာ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကသည္။ 

ထို႔သို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး အျခားေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းၾကား ျဖစ္သည္။ အမ်ားစု မွာ ေစတနာထက္သန္စြာ လွဴဒါန္းၾကသည္။ အလွဴေငြမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ ထက္ပိုကာ ျမန္မာေငြ ကိုးသိန္းခန္႔ႏွင့္ညီမွ်သည့္ သီရိလကၤာရူပီး(၉၀၀၀၀)တိတိ ရလာသည္။ ရလာသည့္အလွဴေငြမ်ားကို ျမန္ မာေရေမ်ာငါးဖမ္းသမားမ်ားအား  တစ္ေယာက္တစ္ေသာင္းႏွဳန္းစီ (ျမန္မာေငြ တစ္သိန္းႏွဳန္း စီခန္႔) ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာစြာ လွဴျဖစ္ၾကသည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေသာင္းစီလွဴၿပီး ပိုသည့္သီရိလကၤာရူပီး (၂၀၀၀၀) တိတိကို ျမန္မာသံရံုးမွ အရာရိွအား ေပးအပ္ခဲ့သည္။ ထိုေငြမ်ားျဖင့္ အရာရိွမွ ေရေမ်ာငါးဖမ္း လုပ္သားမ်ား အျပန္ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ၀တ္ဆင္ရန္ ေဘာင္းဘီ စသည္မ်ား ၀ယ္ယူလွဴဒါန္းမည္ ျဖစ္သည္။ 

အလွဴေငြမ်ား လွဴဒါန္းစဥ္ ကိုရင္ငယ္ဘ၀က သင္ခဲ့ဖူးသည့္ ေလာကနီတိ၊ မိတၱက႑လာ မိတ္ ေဆြစစ္ မိတ္ေဆြေကာင္းအျဖစ္တိုင္းတာရန္ သတ္မွတ္ထားသည့္ “ေရာဂါတုေရစ ဒုဗၻိေကၡ ဗ်သေနစ သတၱဳဂၢေဟ၊ ရာဇဒြါေရ သုႆာေနစ ေယ တိ႒ႏၱိ သုမိတၱကာ” ဟူေသာ ဂါထာကို သတိရျဖစ္သည္။ ဆိုလိုရင္းမွာ အနာေရာဂါျဖစ္ေနသည့္အခါ၊ အစာေရစာရွားပါးေနသည့္အခါ၊ ဗ်သနတရာမ်ားႏိွပ္စက္ခံေနရသည့္အခါ၊ ရန္သူ႔လက္အတြင္းက်ေရာက္ကာ ခိုကိုးရာမဲ့ျဖစ္ေနသည့္ အခါ၊ အမွဳရင္ဆိုင္ေနရသည့္အခါ ႏွင့္ နာေရးကိစၥ မ်ားႀကံဳလာသည့္အခါ ေဖးမကူညီကာ မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးသူမ်ားသာ မိတ္ေဆြေကာင္းမည္ သည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။  

ဘ၀၏လြတ္ေျမာက္မွဳမရေသးသည့္ သံသရာခရီးသြားေဖာ္အခ်င္းခ်င္း မိတ္ေဆြေကာင္းျဖစ္ခြင့္ ရျခင္း အတြက္ သူ ၀မ္းသာရသည္။ ျမတ္ဗုဒၶကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလည္း မိတ္ေဆြေကာင္းႏွင့္ သာ ေပါင္းသင္းဆက္ ဆံ ခြင့္ရပါက ေလာကီေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာမ်ား ရာႏႈန္းျပည့္ ျပည့္စံုႏိုင္သည္ဟု သံယုတၱနိကာယ္၊ ကလ်ာဏ မိတၱသုတ္တြင္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

(၅)

အလွဴေရစက္ လက္ႏွင့္မကြာျပဳလုပ္ေလ့ရိွေသာ ျမန္မာမ်ားမွာ လွဴရတန္းရမည္ဆိုလွ်င္ အတင္းအၾကပ္တိုက္ တြန္းစရာမလိုၾက။ ရက္ေရာစြာ ေပးလွဴေလ့ရိွၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အမ်ားစုမွာ သဒၶါႏွင့္ ပညာကို မွ်တ စြာက်င့္သံုးေလ့မရိွၾက။ မ႑ပ္တိုင္တက္ျပရန္ႏွင့္ မိမိတို႔နာမည္ ေကာင္းရေရး၊ ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေစာေရး အတြက္သာ လွဴလိုၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဂုဏ္သတင္း ေက်ာ္ေစာျခင္းကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တကာ ျပဳလုပ္ သည့္ကုသိုလ္မ်ားအား “ယသကာမတာယ ပ၀တၱိတံ ဟီနံ” “အည့ံစား အနိမ့္စား ကုသုိလ္သာျဖစ္သည္” ဟု ပါဠိစာေပမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထား သည္။  

သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာအမ်ားစုမွာ ထိုသေဘာတရားမ်ားကို နားမလည္ၾက။ နာမည္ႀကီး ဆရာေတာ္မ်ားမွ လွဴခ်င္သည္။ ႏွစ္လံုး သံုးလံုးခ်ဲဂဏန္းေပးသည့္ဘုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ ေဗဒင္ယၾတာ ဘုန္းႀကီးမ်ားကိုလွဴမွ အက်ိဳးရိွ သည္ဟု အယံုလြန္ၾကသည္။ သာသနာ့ေရေသာက္ျမစ္သဖြယ္ျဖစ္ ေသာ စာသင္သား ရဟန္းသာမေဏမ်ား အား မလွဴလိုၾက။  မိဘမဲ့ေဂဟာမ်ားတြင္ မလွဴလိုၾက။ ကမၺည္း စာတမ္းလူျမင္သာသည့္ေနရာမွသာ လွဴခ်င္ သည္။ ကမၺည္းထိုးမေပးသည့္အခါ မလွဴလို ၾက။  ေစတီပုထိုးမ်ားလွဴမွသာ ကုသုိလ္ရသည္ဟု အယူသီးၾက သည္။ စာၾကည့္တိုက္အတြက္ အလွဴခံလွ်င္ မထည့္ခ်င္ၾက။  ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္ လုပ္သည့္အခါမွသာ လွဴခ်င္ ၾကသည္။ ရပ္ရြာအတြက္ အမွန္တကယ္လိုအပ္သည့္ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ကုဋီအိမ္သာမ်ား ေဆာက္လုပ္ရာတြင္ မလွဴခ်င္ၾက။  ရပ္ရြာအတြင္း လမ္းတံတားမ်ားျပင္ရန္အတြက္ဆိုလွ်င္ လွဴဒါန္းရန္ ၀န္ေလးၾကသည္။

 ျမန္မာအမ်ားစုမွာ သဒၶါတရားမ်ားရိွၾကေသာ္လည္း ပညာနည္းၾကသည္။ သဒၶါလြန္ကဲ ပညာနည္း အလဲြ လဲြျဖစ္တတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။   ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက တို႔တိုင္းျပည္ကဗ်ာတြင္ “တို႔ရြာ တို႔ေျမ တို႔ရြာေျမ၀ယ္၊ ေစတီစပါး မ်ားလည္းမ်ား၏၊ မ်ားပါေလလဲ တမဲြမဲြႏွင့္၊ ဆင္းရဲကာသာ ကာလၾကာလွ်င္၊ ယာစကာမ်ိဳး တညိွဳးညိွဳးႏွင့္၊ ပုထိုးျမင့္ေမာင္း ေက်ာင္းႀကိဳ ေက်ာင္းၾကား၊ လွည့္လည္သြားလ်က္၊ မစားေလရ ၀မ္းမ၀၍၊ ဆြမ္းမွ်မတင္ႏုိင္ ရိွမည္ တည္း” ဟု ဆိုထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ 

(၆)

ရဲစခန္းကအျပန္တြင္ သူ၏စိတ္မ်ား လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေနသည္။ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာျဖစ္ေနသည့္ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားကို ျမင္ေယာင္ရင္း ၾကည္ႏူးရသည္။ အမွန္အားျဖင့္ မစည္ကားသင့္သည့္ ေနရာမ်ားတြင္ အပါအ ၀င္ျဖစ္ေသာ ရဲစခန္းမ်ားကို သူ မသြားခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ အမွန္တကယ္ အတိဒုကၡေရာက္ေနသူမ်ားကို သံသ ရာခရီးသြားေဖာ္မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သြား ေရာက္ကူညီခြင့္ရမည္ဆိုပါလွ်င္ စိတ္အား ထက္သန္စြာျဖင့္ သူ ေနာက္ထပ္လည္း သြားဖို႔ႀကိဳးစား ေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ။

Read More...

Summary only...

ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ

(၁)

သူ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာရိွေနစဥ္က “ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ” ဆိုသည့္ စကားလံုးေလးကို တခုတ္တရ သတိမထား မိခဲ့ဟု ရိုးသားစြာ၀န္ခံရမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုစကားလံုးေလးကို  သတိထားမိခ်ိန္မွာ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္တြင္ ျဖစ္ သည္။ ထိုႏွစ္ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္တြင္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္အတူ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ စကၤာပူ ႏုိင္ငံတို႔ကို သြားျဖစ္ သည္။

(၂) 

မေလးရွားႏွင့္စကၤာပူႏိုင္ငံတို႔တြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ျမန္မာအေျမာက္အျမားကို ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ အထူး သျဖင့္ မေလးရွားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ျမန္မာမ်ားမွာ ပို၍မ်ားသည္ဟု သူ ထင္သည္။ သို႔ ေသာ္ သူ သိ ရသေလာက္ ကာယအလုပ္သမားမ်ားမွာ  အမ်ားစုျဖစ္သည္။   ဥာဏအားျဖင့္ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းျပဳသူမ်ားမွာ မရိွသေလာက္ပင္ ျဖစ္သည္။  ကာယအလုပ္ သမားတို႔သည္ ကာယ အားကိုးျဖင့္ သာ  အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳရသည့္အတြက္ ဘ၀ကို ခါးသီးစြာ ျဖတ္သန္းေနရသူမ်ားဟု ေျပာလွ်င္ မွားမည္မထင္ပါ။ မေလးရွားေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္တြင္ သူတို႔ႏွင့္ ပြင့္လင္းစြာ စကားေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္းေနၾကရသည့္ သူတို႔၏ဘ၀အေမာမ်ားကို စိတ္၀င္စားစြာ နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့သည္။

သူတို႔ႏွင့္ စကားေျပာရင္း သိလာရသည္မွာ သူတို႔သည္ “ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ”ရွာၾကရင္း မေလးရွား ကိုလာၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ရွာေနသည့္ “ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ”ကို ေတြ႔သူမွာ အနည္းစု သာျဖစ္သည္။ အမ်ားစုမွာ ေရျခားေျမျခားတြင္ မွန္းခ်က္ႏွင့္ႏွမ္းထြက္မကိုက္ျဖစ္ၾက ရၿပီး ေရာက္သည့္ေန ရာမွာ ႀကံဳရာအလုပ္ျဖင့္ ဘ၀ကို ျဖစ္သလိုရုန္းကန္ေနၾကရသည္။ ထိုသို႔ ဘ၀က ထင္ထားသလို မျဖစ္သည့္ အခါ  အမ်ားစုက အရက္ယမကာမ်ား မွီ၀ဲျခင္းျဖင့္ မိမိတို႔၏ ဘ၀ဒုကၡမ်ားကို ေမ့ေဖ်ာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾက သည္။ 

ထိုအခါ    “စိတ္ညစ္လုိ႔ အရက္ေသာက္၊ အရက္ေသာက္လို႔ စိတ္ညစ္” ဆိုသည့္ သံသရာ၀ဲဂယက္ထဲမွ ရုန္းမထြက္ႏိုင္ျဖစ္ေနသည့္သူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သူတို႔ဘက္ကၾကည့္လွ်င္လည္း မ်ိဳးစံု ႀကံဳေတြ႕ေနရသည့္ အခက္အခဲေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဖိအားေပါင္းမ်ားစြာ ေအာက္တြင္ စိတ္ညစ္သည့္ သံသရာက ထြက္ဖို႔ဆိုသည္မွာ အေတာ္ပင္မလြယ္ေသာ အလုပ္ျဖစ္ သည္။

ထို႔အျပင္ သူတို႔မွာ အေၾကာက္တရားမ်ားႏွင့္သာ ေန႔စဥ္ရွင္သန္ရသည္။ ပတ္စ္ပို႔ကိုင္ကာ တရား ၀င္ ေနထိုင္ခြင့္ရေသာ္လည္း အျပစ္မရိွအျပစ္ရွာကာ ေငြညွစ္ေလ့ရိွသည့္ မေလးရွားရဲကိုေၾကာက္ ရသည္။ ေအာ္ပရာစီ(လွည့္ကင္း)၀င္မည္ကိုလည္း ေၾကာက္ရသည္။ အလုပ္ရွင္ကိုလည္း ေၾကာက္ ရသည္။ ေခါင္းပံုျဖတ္မည့္ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းကိုလည္း ေၾကာက္ရသည္။ ပဲြစားကိုလည္း ေၾကာက္ရသည္။ မည္သည့္ေနရာသြားသြား လံုၿခံဳမွဳႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အာမမခံရဲ။ 

ျပႆနာမ်ား ျဖစ္လာပါက  ျမန္မာႏိုင္ငံသားအားလံုး၏ အားထားရာျဖစ္သည့္ျမန္မာသံရံုးကိုလည္း ထင္ သေလာက္ အားကိုး၍မရ၊ သတ္မွတ္ထားသည့္ေဘာင္အတြင္းကသာ ကူညီႏုိင္သည္။ ထိုထက္ပိုကာ ေမွ်ာ္ လင့္၍ မရ။  “ဆူးေပၚဖက္က် ဖက္ေပါက္၊ ဖက္ေပၚဆူးက် လည္း ဖက္ေပါက္” ဟူေသာ ျမန္မာစကားပံုမွာ သူတို႔အတြက္ ရည္ရြယ္ခဲ့သလားဟုပင္ ထင္ရသည္။ တရားမ၀င္ေနထုိင္ကာ အလုပ္လုပ္ရေသာ ပတ္စ္ပို႔မ ရိွသူမ်ားဆိုလွ်င္ ေတြး၀ံ့စရာပင္မရိွ။ ျပႆနာ တစ္စံုတစ္ရာျဖစ္လာပါက လည္စင္းခံရံုမွတပါး ေရြးခ်ယ္စရာ အျခားနည္းလမ္းမရိွ။ “ျမန္မာႏိုင္ငံမွာသာ ဒီလိုေနပူမိုးရြာမေရွာင္အဆင္းရဲခံကာ အလုပ္လုပ္လွ်င္ ဒီထက္ပိုၿပီး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးခ်မ္းသာႏိုင္ တယ္” ဟု ပြင့္အံက်လာသည့္ သူတို႔၏ ေနာင္တမ်ားအတြက္ ၀မ္းနည္းမိရံုကလဲႊၿပီး ႏွစ္သိမ့္ေပးစရာ စကားလံုး သူ ရွာမေတြ႔ခဲ့။ 

(၃) 

ထိုသို႔ သူတို႔၏ ခါးသီးလွသည့္ဘ၀အေၾကာင္း ေထြရာေလးပါး ေျပာဆိုၾကၿပီးသည့္ေနာက္ စကား၀ိုင္းက ဘာသာေရးဆီသို႔ ဦးတည္သြားသည္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးအမ်ိဳးေၾကာင့္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတြင္ စီးပြား ရွာေနၾကေသာ္လည္း ဘာသာေရးႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ ေရေရရာရာ တိတိက်က် ဂဃနဏ မသိၾက၊ ဘာ သာေရးအသိအျမင္ အားနည္းလြန္းလွသည္ကို သတိထားမိသည္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားျဖစ္၍ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ကုသိုလ္ ေကာင္းမွဳမ်ားျပဳလုပ္ရမည့္ အေၾကာင္းေတာ့ သိသည္။ ၀ါရိတၱသီလ ဟု ေခၚသည့္ ငါးပါးသီလ အေၾကာင္းမ်ားေလာက္ေတာ့ သိသည္။ သို႔ေသာ္ ဘ၀ႀကီးပြားတိုး တက္ဖို႔ လိုအပ္ သည့္ ျဖည့္က်င့္ရမည့္ စာရိတၱသီလမ်ားကိုေတာ့ လိုက္နာက်င့္သံုးရမွန္းပင္ မသိၾက။ သံသရာခရီးသြား အခ်င္းခ်င္း ကူညီရိုင္းပင္းလွ်င္လည္း စာရိတၱသီလက်င့္သံုးျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ကို သူတို႔ သေဘာ မေပါက္ၾက။ 

အမွန္အားျဖင့္ စာရိတၱသီလဆိုသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ အထူးအဆန္းႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ စာရိတၱသီလဟုေျပာျခင္းေၾကာင့္သာ သူတို႔အတြက္ နားစိမ္းေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကေလး သူငယ္မ်ား ၏ ေက်ာင္းသံုးဗလာစာအုပ္ေနာက္ေက်ာတြင္ ပံုႏိွပ္ထားသည့္ မိဘက်င့္၀တ္၊ သားသမီး က်င့္၀တ္၊ ဆရာက်င့္၀တ္၊ တပည့္က်င့္၀တ္၊ မိတ္ေဆြက်င့္၀တ္၊ လင္က်င့္၀တ္၊ မယားက်င့္၀တ္ စသည္ တို႔မွာ စာရိတၱသီလမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုထိုေသာ က်င့္၀တ္မ်ားမွာ သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္လာ စာရိတၱသီလ မ်ား ကို ေရွးျမန္မာပညာရိွႀကီးမ်ားက ျမန္မာမ်ားႏွင့္အကြ်မ္းတ၀င္ျဖစ္ေအာင္ ကဗ်ာစပ္ ထားၾကျခင္း ျဖစ္ သည္။ သူ သတိထားမိသေလာက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရွိ ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုသည္ ဗုဒၶဘာသာတို႔၏ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရးက်င့္စဥ္ကို ထင္ဟပ္ေစရံုသာမက မိမိ၏ဘ၀ရပ္တည္မႈကိုပါ အဆင့္ျမင့္တင္ေပးႏိုင္သည့္ သိဂၤါေလာ၀ါဒသုတ္လာ အဆိုပါက်င့္၀တ္မ်ားကို လက္ေတြ႔ လိုက္နာသူ ရွားပါးလြန္းလွသည္။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ စီးပြားရွာသူျဖစ္ေစ ပညာရွာသူျဖစ္ေစ အေရးအေၾကာင္းဆိုလွ်င္ မိမိတို႔အနီးတြင္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္မည့္ မိဘညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ်ားမ်ား မ်ားေသာအားျဖင့္ မရိွၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ “ခင္ရာေဆြမ်ိဳး ၿမိန္ရာဟင္းေကာင္း” ဟူေသာ စကားပံုအတိုင္း မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္းကိုသာ အားကိုး အားထားျပဳရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိတ္ေဆြက်င့္၀တ္မ်ားကို မျဖစ္မေန လိုက္နာက်င့္သံုးဖို႔ လိုလာသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ မိတ္ေဆြေကာင္းပီသမွ မိတ္ေဆြေကာင္းမ်ားကိုေတြ႔ႏုိင္မည္မွာ ဓမၼတာပင္ျဖစ္သည္။ မိတ္ေဆြက်င့္၀တ္မွာလည္း ရိုးရိုးကေလးသာျဖစ္သည္။  ယင္းမွာ ေပးကမ္းခ်ီးျမွင့္၊ ကိုယ္ႏွင့္ယွဥ္ထား၊ စီးပြားေဆာင္ ရြက္၊ ႏွဳတ္ျမြတ္ခ်ိဳသာ၊ သစၥာမွန္ေစ၊ ၀တ္ငါးေထြ က်င့္ေလ မိတ္သဟာ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ 

ထိုတြင္ ေပးကမ္းခ်ီးျမင့္ျခင္း ဆိုသည္မွာ ေငြေၾကးအားျဖင့္ ေပးကမ္းမွ ေပးကမ္းသည္ဟု မ ဆိုႏုိင္ေပ။ ႏွဳတ္၏ေစာင္မျခင္း၊ ကိုယ္၏ေစာင္မျခင္းတို႔မွာလည္း ေပးကမ္းျခင္းတစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္ဟု သူ ယူဆ သည္။ သူ သတိထားမိသေလာက္ မေလးရွားတြင္ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ ျမန္မာမ်ား မွာ ႏွဳတ္၏ ေစာင္မ ျခင္း ကိုယ္၏ေစာင္မျခင္းမ်ား မရိွၾက။  အကူအညီေပးသေယာင္ေယာင္ျဖင့္ အခြင့္ အေရးရသည္ႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္ၾကသည့္သူမ်ားပင္ ရွိေနၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာအလိုအရ ထိုသူမ်ားသည္  ေရွာင္ၾကဥ္ရမည့္ မိတ္ေဆြတုမ်ားဟု ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပင္ သတ္မွတ္ထားသည္။

စစ္မွန္ေသာမိတ္ေဆြတို႔သည္ မိမိတို႔ႏွင့္အတူေနသူမ်ား အခက္္အခဲမ်ားႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ၾကေသာအခါ အကူအညီေပးေလ့ရွိၾကသည္။ ျမတ္ဗုဒၶက…

(၁) က်န္းမာေရးမ်ား မေကာင္းသည့္အခါ

(၂) ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးေဘး ျဖစ္သည့္အခါ

(၃) စီးပြားေရးမ်ား ပ်က္ျပားသြားသည့္အခါ

(၄) ရန္သူ႔လက္တြင္း က်ေရာက္ေနသည့္အခါ

(၅) တရားရံုးတြင္ အမွဳကိစၥမ်ားရင္ဆိုင္ေနရသည့္အခါ

(၆) နာေရး ကိစၥမ်ားႀကံဳရသည့္အခါတို႔တြင္ ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ အျပည့္အ၀ အကူအညီေပးမ်ားကိုသာ မိတ္ေဆြစစ္ျဖစ္သည္ဟု ခြဲျခားေပးထားသည္။  

သို႔ေသာ္ အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာမ်ားမွာ အထက္ပါေဘး ရန္မ်ား ႀကံဳလာေသာအခါ အခ်င္းခ်င္းေဖးမ ကူညီကာ ေရွ႕မွမားမားမက္မက္ရပ္တည္ေပးလိုျခင္း မရိွၾက။ ေရနစ္သူ ၀ါးကူထိုးလိုသူမ်ားသာ အေတြ႔မ်ား သည္။ ထိုေန႔က သူတို႔ႏွင့္ ဘာသာေရးအေၾကာင္းမ်ားေဆြးေႏြးရာတြင္လည္း ဘာသာေရးကေပးႏိုင္ သည့္ ေလာကီႀကီးပြားေရးအေၾကာင္း တို႔ကိုသာ အဓိကထားေျပာျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔တို႔သည္ စီးပြား ရွာေနၾကသူမ်ားျဖစ္ၾကေသာ္လည္း ဒီဃဇာႏုသုတ္လာ ဗုဒၶ၏ႀကီးပြားေရးလမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားျဖစ္သည့္ စီးပြား ရွာသူတို႔  မျဖစ္မေနလိုက္နာၾကရမည့္ -

၁။ ဥဌာနသမၸဒါ- အခ်ိန္မေ႐ြး၊ ေဒသမေ႐ြး၊ လုပ္ငန္းမေ႐ြး အဆင္သင့္လုပ္ကုိင္ရန္ ထႂကြလုံ႔လ၀ီရိယ ႐ွိေနျခင္း

၂။ အာရကၡသမၸဒါ- ရလာသည့္ ပစၥည္းမ်ားကို မပ်က္စီး မေပ်ာက္ပ်က္ရေအာင္ ထိန္းသိမ္းထားျခင္း

၃။ ကလ်ာဏမိတၱသမၸဒါ- ကူညီမစမည့္ မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းမ်ား၊ အရင္းအႏွီး ထုတ္ေပးမည့္သူ မ်ား၊ ကိုယ္ႏႈတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေ႐ွာက္မည့္သူမ်ား ႐ွိျခင္း

၄။ သမဇီ၀ိတသမၸဒါ- ၀င္ေငြထြက္ေငြ မွ်တေအာင္ သုံးစြဲတတ္ျခင္း ဟူသည့္ နာမည္ေက်ာ္ သမၸဒါတရား ေလးပါးကိုပင္ မသိၾကေခ်။ 

ထိုေလးပါးကို ေရွးဆရာေတာ္မ်ားက “ရေအာင္လည္းရွာ၊ ေခၽြတာစုေဆာင္း၊ မိတ္ေကာင္းရွိေစ၊ သုံးေလမွ်တ၊ ဤေလး၀ မုခ်ႀကီးပြားေၾကာင္း” ဟူ၍ပင္ လကၤာစပ္ခဲ့ကာ လက္ဆင့္ကမ္းခဲ့ၾကသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဤသမၸဒါတရားေလးပါတို႔မွာ “ဥစၥာ၀င္လမ္း” ဟုေခၚႏုိင္သည္။ ထိုေလးပါးကို က်င့္သံုး လွ်င္ ပစၥည္းဥစၥာမ်ား အဆက္မပ်က္၀င္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ “ဥစၥာ၀င္လမ္း”ဟု ေခၚျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ အမ်ားစုမွာ “ဥစၥာ၀င္လမ္း”မ်ားကို မက်င့္သံုးဘဲ “ဥစၥာထြက္လမ္း”မ်ားကို က်င့္သံုး ၾကသူမ်ားကို သာ ေတြ႔ရေလ့ရိွသည္။ “ဥစၥာထြက္လမ္း”မ်ားမွာ

(၁) မိန္းမလိုက္စားျခင္း

(၂) အရက္ေသစာ လြန္က်ဴးစြာ ေသာက္စားျခင္း

(၃) ေလာင္းကစားျခင္း

(၄) အက်င့္ပ်က္သူ သူယုတ္မာမ်ားႏွင့္ ေပါင္းသင္းျခင္း

(၅) အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါမသိဘဲ သြားလာျခင္း

(၆) ပ်င္းရိျခင္း တို႔ျဖစ္သည္။  

ထို “ဥစၥာထြက္လမ္း”မ်ားကိုသာ က်င့္သံုးၾကသည့္ျမန္မာအမ်ားစုမွာ အမိေျမသို႔ျပန္လာသည့္အခါ “ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ”မ်ား ယူမလာႏုိင္၊ ယူလာႏုိင္သည္မွာ ေနာင္တမ်ားႏွင့္ေရာဂါမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

သမဇီ၀ိတသမၸဒါႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မန္လည္ဆရာေတာ္က ဤလူတို႔ေဘာင္၊ အိမ္ရာေထာင္တို႔၊ မေရွာင္ပူခ်မ္း၊ ႀကိဳးပမ္းဥစၥာ၊ ရေအာင္ရွာလ်က္၊ ေလးျဖာခဲြမွဳ၊ ေလးဘို႔ျပဳ၍၊ တစုခံစား၊ ႏွစ္စုအားလွ်င္၊ စီးပြားယွဥ္ရာ၊ တစုမွာမူ၊ လိုခါေနာင္ဘု႔ိ၊ မခ်ိဳ႕ေဆာင္ဘြယ္၊ ေျမ၀ယ္ျမဳပ္ထား၊ ျပဳအပ္ျငား၏ ဟု စတုဓာ ၀ိဘေဇ ေဘာေဂ ဟူေသာ ဂါထာကို ဖြင့္ျပခဲ့သည္။ 

ျမတ္ဗုဒၶက ထိုသို႔ ေလာကီႀကီး ပြားေရးတိုးတက္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး လိုက္နာက်င့္သံုးရမည့္နည္း လမ္းမ်ား ကို ေဟာခဲ့သည္ဟု သူ ေျပာျပေသာ အခါ ဇေ၀ဇ၀ါမ်က္ႏွာမ်ားနဲ႔ အံ့ၾသရိပ္သန္းေနေသာ သူတို႔၏မ်က္ႏွာ ကိုလည္း ယခုအခ်ိန္အထိ  ျမင္ေယာင္မိဆဲ။ 

သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ ၀ိပႆနာတရားမ်ားအေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ စူလေသာတာပန္ အေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။ ေသာတာပန္အေၾကာင္း ေျပာၾကသည္။  နိဗၺာန္အေၾကာင္းေျပာၾကသည္။ စီးပြားေရး လုပ္ေနသည့္မအားမလပ္သည့္ၾကားမွ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္လိုၾကသည္။ ဒုလႅဘသီလရွင္ ၀တ္လိုၾက သည္။  ဘာသာေရးအလုပ္ လုပ္ခ်င္သူမ်ားကိုကား အားေပးပါသည္။ 

လူသည္ ဘာသာေရးႏွင့္ ကင္းလို႔မရ။ ဘာသာေရးႏွင့္ကင္းသြားလွ်င္ ယဥ္ေနေသာစိတ္မ်ားပင္ ရိုင္းသြားႏုိင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လူသည္ ဘာသာေရးကို လုပ္ကိုလုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သာသာေရးကိုခ်ည္း လုပ္ေန၍လည္းမရေပ။ သူ႔အကန္႔ႏွင့္သူသာ ျဖစ္သည္။  လူသည္ လူအလုပ္ကို လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ လူသည္ လူအလုပ္ကို လုပ္မွ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ လူလိုေနႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ လူအ၀တ္ျဖင့္ေနကာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားလုပ္သည့္ အလုပ္မ်ားကိုလုပ္ေနလွ်င္ တနည္းနည္းျဖင့္ တက္လမ္းမ်ား ပိတ္ဆို႔ေနမည္သာ ျဖစ္သည္။ 

ထို႔အတူ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားလည္း ဘုန္းေတာ္ႀကီး အ၀တ္ျဖင့္ေနလွ်င္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၏ အလုပ္ကို သာ လုပ္ရမည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔မွသာ ဘုန္းႀကီးအသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ဘုန္းႀကီးပီသစြာ ရပ္တည္ႏုိင္မည္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ လိုက္နာက်င့္သံုးသင့္သည့္အရာမ်ားကို အခ်ိဳးက်စြာ လိုက္နာမွဳမရိွျခင္းေၾကာင့္ ယေန႔ လူ႔အဖဲြ႔အစည္းမ်ားတြင္ “ၾကက္လည္းမေရာက္၊ က်ီးမေျမာက္သား၊ ေအာက္ကလိအာ၊ အာကလိေအာက္” အမ်ိဳးအစားမ်ားျဖစ္သည့္ “လူဘုန္းႀကီး” ႏွင့္ “ဘုန္းႀကီးလူ” ဟူေသာ ကေမာက္ကမမ်ားကို ေတ႔ြေန ရျခင္း ျဖစ္သည္။ 

အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာအမ်ားစုမွာ ထိုသေဘာတရားကို နားမလည္ၾကဟုေျပာလွ်င္ လြန္ရာက် မည္မထင္။ ထို႔ေၾကာင့္ မေလးရွားတြင္ စီးပြားေရးလုပ္ရန္ လာေနသည့္အခိုက္အတန္႔ကာလအတြင္းမွာ ဒုလႅဘ ၀တ္ခ်င္ သူမ်ားကို အားမနာစြာ ကန္႔ကြက္ျဖစ္သည္။ စီးပြားရွာရန္လာသည့္ကာလအတြင္းမွာ စီးပြားရွာေနသည္မွာ အေကာင္းဆံုးပင္ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ ဒုလႅဘရဟန္း၀တ္ခ်င္သည့္ သဒၶါပဗၺဇိတ စိတ္ အမွန္တကယ္ ရိွသည္ဆိုပါက ျမန္မာႏုိင္ငံျပန္ကာ ရိပ္သာေက်ာင္းတိုက္မ်ားတြင္၀တ္ျခင္း ထက္ ေကာင္းေသာနည္းလမ္း မရိွဟု သူ ထင္သည္။ 

သူငယ္ေတာ္ေတာရဆရာေတာ္ မၾကာခဏမိန္႔ေတာ္ မူသည့္ မအုိေတာ့ေပ၊ မနာေတာ့ေပ၊ မေသမဲ့ပုံ၊ ရွာပုံဓန၊ သုတစုံစုံ၊ ေသမင္းဆံဆြဲ၊ ေခၚစဲငင္ပုံ၊ ျမတ္တရား၊ ရွဳစားအားထုတ္ပုံ ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ ကေလးအေၾကာင္းကိုလည္း သူ ေျပာျပျဖစ္သည္။ ဆရာေတာ္၏ဆိုလိုရင္းမွာ  စီးပြားရွာ၊ ပညာရွာ သည့္အခါတြင္ မိမိရည္မွန္းထားသည့္ ပန္းတိုင္မေရာက္မခ်င္း မည္သည့္အခါမွ် မေသဟု သေဘာထားကာ စီးပြားရွာ၊ ပညာရွာသင့္သည့္အေၾကာင္းႏွင့္ တရားအားထုတ္သည့္ အခါတြင္မူ ေသမင္းတမန္က မိမိ၏ဆံစကိုဆဲြကာေခၚေနသည့္အလား ယခုခ်က္ျခင္းပင္ေသေတာ့မည္ဟု သေဘာ ထားကာ တရားအား ထုတ္ရမည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ားစုမွာ ဤသေဘာတရားမ်ားကို နားမလည္ၾက။ 

(၄) 

မေလးရွားတြင္ သူ ခဏ ေရာက္စဥ္ကာလအတြင္းမွာ ကံမေကာင္းလို႔ဒုကၡေရာက္သည္ဟုဆိုကာ ဘုရားမွာယၾတာလာေခ်သူမ်ားကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ကံမေကာင္းလို႔ ဒုကၡေရာက္ျခင္း မဟုတ္ဟု သူ ေတာ့ ျမင္သည္။ မိမိလုပ္ခ်င္သည့္အရာမ်ားကို စိတ္လိုက္မာန္ပါလုပ္ၿပီးမွ ကံအေပၚကို ပံုခ်သူမ်ားဟုသာ ေျပာရမည္ျဖစ္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာမ်ားမွာ ပတ္စ္ပို႔မရိွဘဲ ေလွ်ာက္လည္ သည္။ မသြားသင့္သည့္ေနရာမ်ားသြားၾကသည္။ မလုပ္သင့္သည့္ အလုပ္မ်ား လုပ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ေအာ္ပရာစီ၀င္သည့္အခါ ရဲ အဖမ္းခံရသည္။ ထိုအခါတြင္ ကံမေကာင္းဟုဆိုကာ ကံကို ပံုခ်ၾကသည္။

မဃေဒ၀လကၤာတြင္ ကံဟုမူလ၊ သမၺဳဒၶတို႔၊ ေဟာျပသည္မွာ၊ အရင္းသာရွင့္၊ ဥစၥာေဘာဂ၊ ဇီ၀ိတႏွင့္၊ သုခပြားရန္၊ ဤလူဌာန္ႏိွဳက္၊ ဥာဏ္၀ီရိယ၊ ေပယာဂတည့္၊ ကာလေဒသ၊ ပုဂၢလကို၊ ႏိွင္းဆအပ္တံု၊ ကံကို ယံု၍၊ မီးပံုအတြင္း၊ မဆင္းထုိက္စြာ၊ က်ားရဲရာလည္း၊ ၾကမၼာအေၾကာင္း၊ မရိုးေကာင္းရွင့္၊ သူေဟာင္းေရွး က၊ ဆိုကုန္ၾက၏၊ လံု႔လမထူ၊ ဥာဏ္မကူဘဲ၊ အယူတေခ်ာင္း၊ ကံတေၾကာင္းမွ်၊ မေကာင္းလည္း ကံ၊ ေကာင္းလည္းကံဟု၊ ကံကိုခ်ည္းသာ၊ မကိုးရာဘူး၊ ပညာဥာဏ္ျဖင့္၊ သင့္မသင့္ကို၊ အခြင့္ရွဳ၍၊ အျပဳလု႔ံ လ၊ ယိွအပ္စြတည့္။ (မဃေဒ၀ ၂၄၅) ဟု မန္လည္ဆရာေတာ္က သတိေပးဆံုးမေတာ္မူခဲ့သည့္ အေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္သည္။  

မဃေဒ၀လကၤာမွာဆိုထားသည့္အတိုင္း ျမတ္ဗုဒၶက ကံတရားကို မူလအရင္းခံအေနႏွင့္ေဟာ ထား ေသာ္ လည္း အသက္ရွည္စြာ အနာမဲ့ေရး ရန္ေဘးကင္းေၾကာင္း ေကာင္းမွဳမဂၤလာ ျဖစ္ပြားေစရန္ႏွင့္ ကိုယ္စိတ္ ႏွစ္ပါး က်န္းမာခ်မ္းသာစြာ ေနရန္မွာ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္၊ သြားသင့္ မသြားသင့္၊ စားသင့္ မစားသင့္ စသည္ျဖင့္ ေ၀ဖန္ဆံုးျဖတ္ရမည့္ မိမိ၏ဥာဏ္ပညာႏွင့္ လံု႔လ၀ီရိယတို႔အေပၚတြင္ တည္ မီွေၾကာင္း၊ အရာရာမွာ ကံကိုခ်ည္းပဲ ပံုခ်၍မရေၾကာင္း၊ ကံေကာင္းလွ်င္ မီးေလာင္မည္မဟုတ္ ဟု ႏွလံုးပိုက္ကာ မီးပံုအတြင္း ခုန္မဆင္းသင့္ေၾကာင္း၊ ကံေကာင္းလွ်င္ က်ားကိုက္မည္မဟုတ္ဟုႏွလံုး ပိုက္ကာ က်ားမ်ားေနသည့္ေတာသို႔ မသြားသင့္ေၾကာင္း၊ အေျခအေန အခ်ိန္အခါတို႔ကိုၾကည့့္ကာ လုပ္သင့္ မလုပ္သင့္ စသည့္ စဥ္းစားဥာဏ္ႏွင့္ လုပ္ကိုင္မွသာ ႀကီးပြားႏုိင္မည့္ အေၾကာင္းမ်ား ေျပာျဖစ္သည္။ 

(၅) 

အမွန္တကယ္အားျဖင့္ ျမန္မာမ်ားမွာ ႏိုင္ငံျခားဟုဆိုလွ်င္ အထင္ႀကီးၿပီးသားပင္ ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံျခား တြင္ မည္သို႔ေနထိုင္ရသည္၊ မည္သို႔လုပ္ကိုင္ရသည္၊ မည္သုိ႔စားေသာက္ရသည္၊ မည္သို႔ရွင္သန္ရ သည္ စသည္တို႔ကို မစဥ္းစားေတာ့။ ႏိုင္ငံျခားသို႔ ထြက္ရေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ အရွင္လတ္လက္ နတ္ျပည္ ေရာက္ေတာ့မည့္ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ မိုးမျမင္ေလမျမင္ ျဖစ္ၾကသည္။ ပညာေတာ္သင္ အေနျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသုိ႔ သြားခြင့္ရလွ်င္ မည္သည့္ႏုိင္ငံကိုမဆို ေကာင္းပါသည္။ သြားသင့္ပါ၏။ မည္သို႔မွ် အျပစ္ေျပာစရာမရိွ၊ ဂုဏ္ယူဖြယ္ပင္ျဖစ္၏။ 

အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းအတြက္ အလုပ္သြားလုပ္မည္ဆိုပါက အနည္းဆံုး တရားဥပေဒစိုးမိုး သည့္ ႏုိင္ငံမ်ားကိုသာ သြားသင့္သည္ဟု သူ ထင္သည္။ တရားဥပေဒစိုးမိုးသည့္ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ တင္းၾကပ္ သည့္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းမ်ားအရ လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္ ၀င္ခြင့္မျပဳၾက၊ ႏိုင္ငံအတြင္း ၀င္ေရာက္ ခြင့္ ျပဳၿပီးလွ်င္လည္း လံုၿခံဳမွဳအျပည့္အ၀ေပးႏုိင္သည္။ တရားဥပေဒစိုးမိုးသည့္ ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ “မိမိတတ္ သည့္ပညာသည္ မိမိ၏၀င္ေငြကို ကိုယ္စားျပဳသည္” ဟူေသာ ဆိုရိုးအတုိင္း ပင္ျဖစ္သည္။ သိကၡာရိွ စြာျဖင့္ “ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ”ရွာႏုိင္သည္။ မိမိတတ္ထားသည့္ပညာျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္း ေၾကာင္း ျပဳလုပ္ႏုိင္ သည္။ မည့္သည့္အေႏွာက္အယွက္မွ် မရိွႏုိင္။ 

သို႔ေသာ္ ျမန္မာအမ်ားစုမွာ လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္၀င္ခြင့္ရေသာ မေလးရွား၊ ထိုင္း စသည့္ႏုိင္ငံတို႔ကိုသာ အသြားမ်ားသည္။ မေလးရွား၊ ထိုင္းတုိ႔ေရာက္သြားသည့္အခါ မိမိတို႔ထင္ထားသည့္ ႏုိင္ငံျခားႏွင့္ တျခား စီပင္ ျဖစ္သည္။ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ထဲကႏိုင္ငံျခားႏွင့္ လက္ေတြ႔လုပ္ကိုင္ေန ထိုင္ စား ေသာက္ရေသာ ႏိုင္ငံျခားမွာ ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္းပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆုတ္၍မရေတာ့။ ဤကဲ့သို႔ေသာ ႏုိင္ငံျခားေရာက္ဖို႔ပင္ လယ္ေရာင္း၊ ယာေရာင္း၊ လယ္ေပါင္၊ ယာေပါင္ လုပ္ထားရ သည္ မဟုတ္ပါလား။ 

ထို႔သို႔ျဖင့္ သူတို႔ေရာက္သည့္ ႏိုင္ငံျခားမွာပင္ “ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ” ရွာၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ “ေခ်ာင္းကို ပစ္၍ ျမစ္ကိုရွာ ေရသာမ်ား၍ ငါးမေတြ႔သည့္ပမာ”  သူတို႔ရွာေဖြေနသည့္ “ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ” ရွာမေတြ႔ၾက။ သူတို႔ေနထိုင္ခဲ့ရာ သူတို႔အမိႏိုင္ငံကိုလည္း “ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာ”ျဖစ္ ေအာင္ လုပ္ မေပးႏုိင္ၾကေတာ့။ သူ႔ေျမမွာ ျဖဴျပာပြင့္ရင္ျဖင့္ ငါ့ေျမမွာ နီ၀ါတင့္ရမေပါ့  ဟူေသာ စိတ္ထား လည္း မထားႏုိင္ၾကေတာ့။ 

(၆)

အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မိမိဇာတိရပ္ရြာကို အခုိက္အတန္႔စြန္ခြာကာ “ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ” ေန ရာေဒသမ်ား သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကသူမ်ားကို သူ အျပစ္မျမင္ရက္ပါ။ “တရြာမေျပာင္း သူေကာင္း မ ျဖစ္” ဟူေသာ ျမန္မာစကားပံုအတုိင္း “သူေကာင္း” ျဖစ္ရန္ “တရြာေျပာင္း”ၾကျခင္းကို ႀကိဳဆိုပါသည္။ သို႔ေသာ္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်မွဳရိွေသာ၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးေသာ၊ မိတ္ေဆြစစ္မ်ားရိွေသာ “ေရၾကည္ရာျမက္ ႏုရာ”ေန ရာေဒသမ်ားကိုေရြးခ်ယ္၍ ေျပာင္းေစလိုျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ထိုထက္ပိုၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ရိွမည္ ဆို လွ်င္ အခိုက္အတန္႔အားျဖင့္ စြန္႔ခြာခဲ့ေသာ မိမိတို႔ဇာတိရပ္ရြာကိုလည္း “ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ” ေဒသ ျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးႏုိင္စြမ္းရိွေသာ “ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ” ရွာေဖြသူမ်ား ျဖစ္ပါေစဟုသာ ………။  ။ 

Read More...

Summary only...